ออกตัวก่อนเลยครับว่าผมชอบหนังสไตล์ The Twilight Zone ที่ว่าด้วยเรื่องแปลกๆ เหนือโลก, ปริศนาชวนฉงน และการเดินเรื่องแบบคาดเดาได้ยาก และขณะเดียวกันผมก็ชอบหนังไซไฟขาวดำหลายๆ เรื่อง เพราะมันดูมีเสน่ห์เฉพาะตัวดีครับ

The Similars หรือ Los Parecidos คือหนังสยองไซไฟจากเม็กซิโกที่ตอบโจทย์ผมเป๊ะๆ หนังทำออกมาเป็นขาวดำ ให้อารมณ์เหมือนหนังยุค 50 – 60 น่ะครับ ภาพเก่าๆ แกรนแตกเป็นบางช่วง ได้อารมณ์หนังเก่ากำลังเหมาะเลย

เรื่องเกิดขึ้นที่สถานีรถโดยสารแห่งหนึ่ง คนกลุ่มหนึ่งกำลังรอรถโดยสารเที่ยวต่อไปเพื่อเดินทางไม่ยังจุดหมายของตน แต่แล้วมันก็เกิดเรื่องแปลกๆ ไม่ว่าจะบรรยากาศพิลึกๆ เรื่อยไปจนถึงประตูหน้าต่างของสถานีโดนปิดตาย ทำให้ไม่มีใครออกไปได้

แล้วเรื่องมันก็ชวนฉงนขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเริ่มมีบางคนเกิดความเปลี่ยนแปลงทางร่างกาย เริ่มมีคนตาย มีคนลนลานเสียสติ อีกทั้งสถานีวิทยุก็เริ่มประกาศข่าวที่สร้างความตระหนกให้กับทุกคนที่ได้ยิน… ตกลงมันกำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

หนังออกจะเฉพาะกลุ่มอยู่เหมือนกันครับ ว่าง่ายๆ คือคงไม่ใช่ทุกคนที่จะชอบ อย่างผมนั้นชอบเพราะมันถูกเส้นพอดีครับ มันมีความเป็น The Twilight Zone มันทำออกมาเป็นขาวดำแบบคารวะหนังยุค 50 – 60 ซึ่งผมถือว่าเป็นความกล้าหาญอย่างหนึ่งเลยนะ เพราะหนังแบบนี้ขายยาก ไม่มีโอกาสทำเงินแบบเป็นเรื่องเป็นราว คนที่ทำออกมาก็ต้องใจจริงๆ น่ะครับ

แต่ถ้าถามว่าหนังสุดยอดไหม ก็ขอตอบว่าหนังทำได้ดีในแนวทางของมันครับ แต่ไม่ได้คลาสสิกสุดยอดอะไรขนาดนั้น ผมเองก็มานั่งตรองดูว่าเพราะอะไรถึงชอบ ส่วนหนึ่งก็เพราะคงไม่ค่อยมีคนทำหนังแบบนี้ออกมาให้ดูสักเท่าไร พอมีออกมาใจผมเลยพร้อมจะยินดี แต่พอลองพิจารณาดีๆ แล้ว มันก็จะมีจุดโหว่ มีช่วงอืดช้าอยู่บ้างน่ะครับ

ครั้งล่าสุดที่ดูหนังสมัยใหม่แล้วทำออกมาในแนวนี้ก็คงเป็นพวกตอนหนึ่งในซีรี่ส์ Supernatural น่ะครับ น่าจะปี 4 หรือปี 5 นี่แหละที่จะมีตอนหนึ่งเขาทำออกมาเป็นขาวดำเพื่อคารวะหนังเก่าๆ ในแง่หนึ่งก็แสดงว่ามีคนทำหนังไม่น้อยที่ชอบอะไรแบบนี้นะ (ไม่ชอบก็คงไม่อาจหาญทำออกมาหรอก ว่าไหมครับ)

สำหรับผม หนังจัดว่าทำออกมาได้เข้าท่าครับ ดาราเล่นกันดี ปมก็น่าสนใจ แม้จะไม่ได้ใหม่สดอะไร แต่ก็พอเหมาะกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ซ้ำยังมีความเป็นไซไฟในระดับที่น่าพอใจ แม้บางอย่างจะเว่อร์ๆ ไปบ้างแต่ก็ไม่มีอะไรเสียหายครับ ไม่ได้ทำให้หนังเสียกระบวนแต่อย่างใด

เมื่อดูแล้วก็มานั่งคิดนะว่าอะไรคือเสน่ห์ของหนังไซไฟเก่าๆ อย่างแรกเลยก็คือจินตนาการครับ คนทำเขาต้องกล้าจินตนาการออกมามากๆ เขาต้องก้าวข้ามความกลัวว่า “สิ่งที่เขาจินตนาการมันจะไร้สาระไหม มันจะน่าเชื่อถือไหม” เพราะมันคือโลกของจินตนาการน่ะครับ มันไร้ขอบเขตอยู่แล้ว

บางจินตนาการก็ถูกสร้างเพื่อให้คนอื่นๆ มาต่อยอด อย่างบางสถานการณ์ที่ชวนฉงนในหนังไซไฟทั้งหลาย บางครั้งคนที่คิดเขาก็ไม่ได้คิดครบหรือไม่ได้กระจ่างในเรื่องนั้นๆ แบบเต็มที่ เขาอาจเพียงแค่ฉุกคิดหรือฝันถึงนิดๆ หน่อยๆ แล้วก็ตัดสินใจเอาภาพเหล่านั้นมานำเสนอต่อสายตาผู้ชม

เช่น เขาอาจจินตนาการอะไรบางอย่างออกมาแต่เขายังไม่เข้าใจเหตุและผลเกี่ยวกับมันนัก ซึ่งถ้าบางคนคิดมากก็ไม่กล้านำเสนอ แต่สำหรับหลายๆ คนแล้วเขาพร้อมจะนำเสนอออกมาตามภาพที่ผุดขึ้นในหัว แม้มันจะดูไร้สาระ มันจะดูเลื่อนลอยก็เถอะ แต่มันต้องมีความหมายอะไรบางอย่างแน่ๆ เขาก็แค่นำมันมาเสนอให้คนดูได้ชม ซึ่งก็ไม่แน่ว่าหนึ่งในผู้ชมอาจต่อยอดจินตนาการนั้นให้ก้าวไกลหรือครบวงมากกว่าเดิมก็ได้

มันทำให้ผมคิดนะ ว่าคนมากมายในยุคนี้ถูกจองจำด้วยหลักการและเหตุผล บางครั้งเราคิดถึงเหตุผลมากเกินไปแล้วปล่อยให้จิตใจกับจินตนาการตายลง หรือไม่ก็พยายามยัดเยียดเหตุผลใส่ลงไปในจินตนาการหรือผลงานบางอย่างของเรา ทั้งที่มันอาจไม่ใช่เหตุผลที่ใช่ก็ได้ แต่เราแค่ยัดๆ มันใส่ลงไปประหนึ่งว่า “เหตุผลคือ Portfolio” ที่ช่วยให้จินตนาการของเรามีความหนักแน่นมากขึ้น

นั่นอาจเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ยุคนี้ไม่ค่อยมีหนังแบบ The Twilight Zone ออกมา รวมถึงผลงานหนังใหม่ๆ ก็ดูจะขาดแคลนจินตนาการมากขึ้นเรื่อยๆ แบบที่ George Lucas บอกน่ะครับ ว่าคนทำหนังยุคใหม่จำนวนมาก (ไม่ได้บอกว่าทุกคนนะ) ไม่กล้าปลดปล่อยจินตนาการตัวเองออกมา และนั่นคือปัญหาที่ทำให้วงการหนังย่ำอยู่กับที่

… สำหรับหนังเรื่องนี้ ดูเพลินครับ ใครชอบหนังขาวดำ หนังไซไฟเก่าๆ หรือหนังปริศนาชวนฉงน แนะนำให้จัดไปครับ
คะแนนความชอบ 6.5/10
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน