“รหัส” และ “มนุษย์” มีความเหมือนกันมากๆ อยู่ 2 ประการใหญ่ๆ

นั่นคือ “ซับซ้อน” และ “ต้องใช้เวลาทำความเข้าใจ”

The Imitation Game มาพร้อมการแสดงระดับเทพของ Benedict Cumberbatch ในบท อลัน ทัวริ่ง ผู้สามารถถอดรหัสเครื่องอีนิกม่าของพวกเยอรมันได้ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 อันเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญที่นำชัยชนะมาสู่ฝ่ายสัมพันธมิตร

ต้องบอกก่อนครับว่า นี่ไม่ใช่หนังตลาดแนวไขปริศนาลุ้นระทึก แต่เป็นหนังดราม่าที่ว่าด้วย “มนุษย์” พยายาม “ถอดรหัส” พร้อมๆ กับแอบ “ถอดรหัส” สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า “มนุษย์” ไปในตัว

คงต้งบอกแต่เนิ่นๆ ว่าหนังเรื่องนี้ไม่เหมาะกับคนที่คาดหวังอะไรมันส์ๆ เร้าๆ และบึ้มๆ แต่หากใครชอบหนังที่มีนักแสดงดีๆ, มีการเดินเรื่องเชิงดราม่าที่ชวนติดตาม และมีสาระชวนคิดเกี่ยวกับชีวิต ก็ขอเชิญให้ชมกันโดยไวครับ เพราะเรื่องนี้ “คุ้มแท้แน่จริง”

 




แน่นอนว่าพลังสำคัญของหนังคือการแสดงของพี่ Ben ที่ดูน่าเชื่อมากๆ ในบทอัจฉริยะที่รู้ว่าควรทำอย่างไรกับการแก้รหัส แต่ไม่เก่งในเรื่องสร้างสัมพันธภาพกับคนอื่น จุดที่ผมปรบมือให้เลยคือการแสดงออกครับ ไม่ว่าจะแววตา (บางรอบก็สบตาคน บางรอบก็ตาลอยไปไหนก็ไม่รู้), ท่าทางย้ำคิดย้ำทำ, การพูดพล่ามในมุมที่คนอื่นอาจไม่เข้าใจ (เช่น เรื่อง “ข้าวกลางวัน”) หรือการพูดติดอ่างนิดๆ เหล่านี้พี่ Ben เป็นธรรมชาติมากๆ ครับจุดเด่นอีกอย่างคือพี่ Ben ทำให้อลันเป็นตัวละครที่ดูพอดี คือไม่ได้แสดงคาแรคเตอร์เป็นเหมือนพระเอกพิมพ์นิยมแบบหนังทั่วไป แต่เขาทำให้อลันดู Real ดูเป็นคนธรรมดาที่มีทั้งมุมสว่างและมุมมืด และเพราะความ Real นี่เอง ที่ทำให้คนดูก็อดไม่ได้ที่จะรักเขาในแบบที่เขาเป็น และอยากให้เขาได้ใช้ชีวิตในแบบที่ตนต้องการแต่น่าเสียดาย ที่สมัยนั้นขอบข่ายนิยามคำว่า “ชีวิตปกติ” ยังแคบอยู่บางครั้งนิยามที่แคบ ก็ถือกำเนิดมาจาก “ใจ” และ “ความเข้าใจ” ที่ไม่กว้างสักเท่าไรนั่นเองนอกจากความเด่นของพี่ Ben แล้ว ก็ยังได้ Keira Knightley ที่เหมาะสุดๆ กับคาแรคเตอร์สาวแกร่ง มีสมอง มั่นใจ และกล้าเผชิญหน้ากับทุกเรื่องราว เธอทำให้บทโจน คลาร์กเสริมความน่าติดตามให้กับเรื่องราวได้อย่างดี

ดาราสมทบเจ้าอื่นก็มือเด็ดทั้งสิ้นครับ ไม่ว่าจะ Matthew Goode ในบทฮิวจ์ เพื่อนร่วมทีมไขปริศนาอีนิกม่า ที่มีวาระขโมยซีนพอตัวในตอนท้ายๆ, Mark Strong ที่มานิ่มๆ แต่มีพลังเช่นเดิม (ฉากที่พี่แกเฉลยเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งให้อลันรู้ แกดูนิ่งแต่แฝงอำนาจแบบได้ใจ) และ Charles Dance ที่เราเพิ่งเจอหน้าใน Dracula Untold คราวนี้มาในบทผู้การเดนนิสสัน จะว่าไปบทนี้ก็สะท้อนบุคลิกของทหารเจนสงครามได้อย่างน่าสนใจ (นั่นคือเชื่อมั่นในวิธีดั้งเดิมของการรบ อันได้แก่ ตั้งรับ เข้าตี บุกก่อน ชิงชัย)

จัดเป็นหนังดราม่าน้ำดีที่มีอะไรให้ขบคิดหลายประการ ไม่ว่าจะเรื่องวิธีการทำงานอันแตกต่างของคน, การมองให้เห็นเป้าที่ถูกต้อง เวลาจะทำอะไรก็จะได้ตรงเผงไปที่จุดใหญ่จุดเดียวเลย (แบบที่อลันแก้ “ปัญหาอย่างหนึ่ง” ด้วยการเขียนจดหมายไปให้ผู้มีอำนาจสูงสุดซะ ทุกอย่างก็จบ ทั้งประหยัดเวลาและแก้ปัญหาได้ตรงจุด อันนี้ถือว่าน่าเก็บไปเป็นหลักในการพิชิตปัญหาเหมือนกัน)ทั้งนี้และทั้งนั้น ขอชื่นชม Graham Moore มือเขียนบทที่ดัดแปลงเรื่องราวมาจากหนังสือของ Andrew Hodges ได้อย่างเข้มข้น ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อครับว่านี่คือผลงานดัดแปลงบทภาพยนตร์จอใหญ่ชิ้นแรกใน ชีวิตของเขาอีกชื่อที่ไม่ชมไม่ได้คือ Morten Tyldum ผู้กำกับชาวนอร์เวย์ที่มีผลงานทั้งซีรี่ส์ หนังทีวี และภาพยนตร์ซึ่งเป็นสัญชาตินอร์เวย์เกือบหมด ก็มีเรื่องนี้แหละครับเป็นงานอินเตอร์เต็มตัวชิ้นแรก ซึ่งเขาคุมหนังได้อยู่ครับ โทนเรื่องเหมาะ การเดินเรื่องผลักอารมณ์คนดูให้ไหวไปตามชีวิตของอลันได้ งานต่อไปของเขาคือ Pattern Recognition ดัดแปลงจากหนังสือของ William Gibson (มือเขียนนิยายไซไฟชื่อดังอีกคน) โดยได้ Anthony Peckham (จาก Sherlock Holmes และ Invictus) มาดัดแปลงให้ เป็นแนวไซไฟผจญภัยผสมระทึกขวัญครับ ก็เรียกว่าน่าจับตาตั้งแต่ตอนนี้เลยทีเดียวยังมีอีกหลายอย่างที่น่าพูดถึงครับ ไว้มีเวลาค่อยมาร่ายยาวๆ แยกรอบอีกสักหน แน่นอนว่ามีการสปอยล์ปะปนในรีวิวอันหน้าแหงมๆ ดังนั้นเพื่อความสนุก ขอแนะนำให้ลองไปชมกันสักรอบ แล้วกลับมาคุยกันสนุกๆ งวดหน้านะครับสำหรับงวดนี้ บอกได้เลยว่า หนังมีดีคุ้มค่าแก่การดู

และคุ้มค่าขึ้นอีกหากเมื่อเราดูแล้ว เราเห็นบางสิ่งสะท้อนมายังตัวเรา และสังคมเรา

เพราะมนุษย์ยังต้องการการถอดรหัสอีกมาก กว่าที่พวกเราจะเข้าใจตัวเอง ในระดับที่เหมาะสมได้

… เปิดเครื่องถอดรหัสความเป็นตัวเรา ทิ้งไว้ได้เลยครับ (เปิดหู เปิดตา เรียนรู้ชีวิต)

เพราะมันคงต้องใช้เวลากันสักหน่อย

คะแนนความชอบ = 8.5/10 ครับ

รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน