ผมรักหนังเรื่องนี้จังเลยครับ จริงๆ แนวคิดของหนังอาจไม่ได้สดใหม่อะไร แต่นำมาใช้กับหนังได้อย่างเหมาะยิ่ง

เอาล่ะ จะเข้าเขตสปอยล์แล้วนะครับ หากไม่อยากทราบข้ามไปได้เลยครับ

เหตุการณ์หลังเที่ยงคืนที่กิลไปเจอก็คือ เขาได้พบกับเหล่าศิลปินระดับตำนานที่จากโลกนี้ไปแล้ว นอกจากชื่อที่ผมบอกไปก่อนหน้าก็ยังมี Cole Porter นักประพันธ์เพลงชื่อดังที่ประวัติของเขาเคยถูกสร้างเป็นหนังมาแล้วในชื่อ De-Lovely, Josephine Baker นักแสดงและนักเต้นสาวชาวอเมริกัน, Pablo Picasso จิตรกรเอกชื่อก้อง ตามด้วย Salvador Dalí จิตรกรผู้โดดเด่นในงานภาพแนวเหนือจริง, Man Ray ศิลปินแนวเหนือจริงอีกท่าน และ Luis Buñuel นักสร้างหนังระดับตำนานเจ้าของผลงานที่โลกไม่ลืมอย่าง Un Chien Andalou (ลองไปค้นหาคลิปใน Youtube ดูครับ โดยเฉพาะฉาก “เกี่ยวกับดวงตา” ที่เสียวไส้ได้ใจมาก)

ตอนดูนั้นผมรู้สึกตื่นเต้นนะครับ แบบเดียวกับที่กิลตื่นเต้นนั่นแหละ ส่วนหนึ่งอาจเพราะผมไม่ได้รู้รายละเอียดของหนังมาก่อนเลยไม่รู้ว่าจะเป็นอะไรแบบนี้ นั่นก็เป็นข้อดีประการหนึ่งครับ ทำให้รู้สึกเหมือนกิลที่แทบจะกรี๊ดยามได้เห็น Ernest Hemingway หรือ Gertrude Stein ตัวเป็นๆ มาแสดงทรรศนะในเรื่องต่างๆ ตั้งแต่หนังสือ, การเป็นนักเขียน, ชีวิตและสังคม รวมไปถึงการวิพากษ์อย่างสร้างสรรค์

หนังที่มีพล็อตแบบนี้เหมือนจะทำไม่ยากนะครับ แต่จริงๆ มือคนทำต้องแม่น ต้องทำคุณภาพ 3 ประการให้ถึงเครื่อง ผลที่ออกมาถึงจะกลมกล่อม ได้ที่ และได้อารมณ์

องค์ประกอบที่ว่าอย่างแรกก็คือดาราที่ต้องแสดงได้ถึง สวมวิญญาณได้ถึงบทซึ่งดาราที่คัดมาก็เหมาะทีเดียวครับ โดยเฉพาะ Tom Hiddleston ในบท ฟิตซ์เจอรัลด์ ที่สลัดคราบโลกิจอมโฉดแห่ง Thor ไปได้แบบปลิดทิ้งครับ หรือ Kathy Bates ในบทเกอร์ทรูด สไตน์ รายนี้ก็เป็นสไตน์ได้แบบมีพลังล้นเหลือ แต่ที่ผมชอบมากเป็นพิเศษคือ Adrien Brody มาเป็นซัลวาดอร์ ดาลี่ครับ ตอนพี่แกพึมพำวนเวียนอยู่แต่กับ “แรด” นี่มันใช่ มันได้อารมณ์จริงๆ ครับ สัมผัสได้จริงๆ ว่าพี่แกหลุดไปอยู่ในโลกเหนือจริงเรียบร้อย (ว่าง่ายๆ คือ “พี่แกกำลัง ART ครับ 5555)

องค์ประกอบต่อมาคือ บทสนทนาต้องได้ ประมาณว่าฟังแล้วมันรู้สึกใช่น่ะครับ รู้สึกว่า “แบบนี้ล่ะ เฮ็มมิงเวย์ต้องพูดประมาณนี้แหละ อ้า สไตน์ก็ต้องพูดแบบนี้แหละ” ฟังแล้วมันใช่จริงๆ ครับ ซึ่งคนที่ต้องชมก็หนีไม่พ้นลุง Woody ที่เขียนบทได้ดีมากๆจนไม่แปลกใจเลยครับที่หนังจะสามารถกวาดได้ทั้งออสการ์และลูกโลกทองคำในสาขาบทภาพยนตร์ยอดเยี่ยม เพราะเขียนได้ถึงเครื่อง เขียนได้อารมณ์ เขียนได้น่าสนใจ เขียนบทพูดได้เสมือนเหล่าศิลปินในตำนานมาเอ่ยปากเอง

องค์ประกอบสุดท้ายก็คือการคุมบรรยากาศ การเลือกสถานที่ให้เหมาะสม ให้ได้สัมผัสมุมศิลป์ทรงเสน่ห์ของปารีส ให้ได้อารมณ์เหมือนเรากำลังฝัน และผจญภัยร่วมไปกับกิล ซึ่งอันนี้ก็ขอชมลุง Woody และทีมงานครับ

ที่ผมชอบมากๆ คือฉากบ้านของสไตน์ที่สื่อตัวตนของผู้หญิงเท่ห์ล้ำยุคคนนี้ได้อย่างยอดเยี่ยม และอีกช่วงคือตอนที่กิลเดินเพียงลำพังตามถนนหนทางในปารีส มันได้อารมณ์เหงา มันสัมผัสได้ถึง “ความขาด” บางประการที่อยู่ในใจของกิล บางสิ่งภายในที่รอการเติมเต็มอย่างเงียบๆ…

และพอถึงตอนท้าย เมื่อเรื่องราวสรุปลง… ผมรู้สึกอิ่มครับ รู้สึกดีใจไปกับกิลเมื่อบทสรุปมาถึง เจ้าความรู้สึกที่ว่า “ขาด” ที่มีตอนแรกก็ค่อยๆ จางหายไป พร้อม End Credits ขึ้นตามมา

มันได้อารมณ์เช่นนั้นจริงๆ เลยครับ

ดาราถึง บทถึง การกำกับอารมณ์+บรรยากาศ+ทิศทางการเล่าเรื่องราวทำได้ถึง ครบเครื่อง 3 คุณภาพแบบที่บอกครับ

ถ้าถามว่าผมชอบหนังเรื่องนี้ตรงไหนผมพอตอบได้ครับ แต่อย่าถามเชียวล่ะว่าหนังสื่อถึงอะไร เพราะแฟนหนังของลุง Woody Allen จะทราบดีครับว่าลุงเขาชอบทำหนังแบบ “เล่าตามที่คิด สื่อเท่าที่อยาก” และหลายครั้งทีเดียวที่ลุงเขาแอบเหน็บนักวิจารณ์หรือคนที่ชอบบอกกับใครๆ ว่าคนทำหนังเรื่องนั้นพยายามสื่ออะไร คนทำหนังเรื่องนี้สอดแทรกอะไร แอบกัดบ่อยๆ จนผมรู้สึกเลยครับว่าการจะถอดรหัสจากหนังแล้วบอกว่า “ลุง Woody ต้องการสื่ออะไร” ถือเป็นอะไรที่เสียมารยาทสำหรับหนังของลุงเขา

แต่ก็นั่นล่ะครับ ไม่บอกว่าลุงเขาสื่ออะไรก็ได้ แต่ถ้าจะบอกว่าผมดูแล้วได้อะไร คิดอะไร ปิ๊งอะไรบ้าง ก็คงพอได้น่ะนะครับ
ยังมีอะไรน่าสนใจอีกมากในหนังเรืองนี้ครับ พรุ่งนี้เดี๋ยวมาต่อกัน
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน