จัดเป็นซีรี่ส์แนวสยองขวัญผสมตลกร้ายที่แหวกแนวพอประมาณครับ มันคือการจับเอาหนังสยองขวัญไล่เชือดมายำกับหนังวัยรุ่นแนวเริ่ดๆ เชิ่ดๆ แล้วก็ปรุงคาแรคเตอร์ของแต่ละตัวละครให้ออกมาเว่อร์วังอลังการ ตามด้วยการลดปริมาณสมองให้น้อยๆ เข้าไว้ ซึ่งผลที่ได้แม้จะไม่ลงตัวเต็มร้อย แต่ก็ดูได้สนุกแบบแสบๆ คันๆ (สำหรับคอหนังสยองน่ะนะครับ)

มันจะต่างจาก Scream ตรงที่ซีรี่ส์นั้นมันจะมีทั้งตัวละครพระเอก-นางเอกและตัวสมทบผสมๆ กัน และโทนจะออกมาจริงจังกว่า ในขณที่เรื่องนี้ทุกตัวละครจะล้นๆ เกินๆ ตลอดครับ อย่างเจ๊เจ้าแม่ชาแนล (Emma Roberts) ก็ดูคุณหนูโคตร มองโลกแบบ “ฉันคือเจ้าแม่คนเด่นคนดัง” ซึ่งก็กัดตัวละครคุณหนูได้ฮาดีครับ

แล้วยังได้ Jamie Lee Curtis มารับบทคณบดีแคธี่ มุนท์ช ที่เจ๊ก็มีอะไรฮาๆ ร้ายๆ ไม่น้อยหน้ากัน (ผมฮาฉากล้อเลียน Psycho มากๆ ครับ กะแล้วว่าต้องมีฉากนี้) และ Abigail Breslin ก็ร่วมจอในเรื่องนี้ด้วยในบทชาแนล นัมเบอร์ 5 ซึ่งน้องเขาก็ยังแสดงดีครับ แต่จะออกแนวบทสมทบมากกว่า

คือดูแล้วผมไม่ถึงกับชอบแบบเต็มร้อยนะครับ แต่มันเพลินดี ส่วนหนึ่งอาจเพราะเราชอบดูหนังแนวสยองไล่ฆ่าด้วย ซึ่งในเรื่องนี้ก็ทำออกมาได้เรื่อยๆ แต่จุดที่ทำให้สนุกกับการติดตามคือการตามดูคาแรคเตอร์ล้นๆ ของพวกนางนี่แหละครับ คืออยากรู้ว่าชะตากรรมของพวกนางจะไปลงเอยยังไง และจะมีอะไรล้นๆ เพี้ยนๆ มานำเสนอให้เราดูกันอีกบ้าง และหากมองในแง่การเดินเรื่องแล้ว ก็ถือว่าวางปมอะไรๆ ได้น่าติดตามในระดับหนึ่งครับ

สรุปว่าดูเพลินๆ ครับ สำหรับคอหนังสยองแนวเชือด แต่ต้องบอกก่อนว่าหากใครไม่ชอบตัวละครล้นๆ เกินๆ เว่อร์ๆ ก็ขอให้ทำใจหน่อยนะครับ (ผมเชื่อว่าต้องมีคนที่ดูแล้วรำคาญนั่นแหละครับ เลยต้องขอออกปากเตือนไว้ก่อน)

ปล. ถัดจากนี้อาจมีสปอยล์ครับ ไม่อยากทราบข้ามไปนะครับ

ขณะเดียวกันผมสนใจประเด็น “เหตุผลของฆาตกร” นะครับ ซึ่งหลายท่านคงพอเดาได้ว่าฆาตกรต้องมีหลายคนนั่นแหละ และแต่ละคนก็มีเหตุผลต่างกันไป ซึ่งเหตุผลหนึ่งที่ผมว่าน่าคิดคือ คนที่อยากโค่นระบบรับน้องแบบรุนแรงลง ซึ่งฟังเผินๆ อาจเหมือนนิยาย แต่ใครจะกล้ารับประกันล่ะครับว่ามันเป็นไปไม่ได้

แม้หลายคนจะบอกว่าการรับน้อง ระบบโซตัส หรือการว้ากนั้น มีเจตนาดีเพียงใดก็ตาม แต่เราก็ต้องยอมรับว่าแต่ละคนรับรู้ไม่เหมือนกัน

บางคนผ่านการรับน้องแล้วรู้สึกรักพี่รักน้องก็อาจจะมีครับ หรือบางคนผ่านการรับน้องแล้วเห็นแก่ตัวมากขึ้น เรียนรู้หลักการเอาตัวรอดมากขึ้น คนคิดแบบนี้ก็อาจจะมีได้

และที่น่ากลัวกว่าคือหากมีรุ่นน้องสักคนที่เคยมีประสบการณ์ไม่ดีมากๆ (ไม่ว่าจะจากครอบครัวหรือจากเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่ง) แล้วเขาเลือกจะตอบสนองความรุนแรงด้วยความรุนแรงล่ะ?

ประโยคที่ฟังแล้วฉุกคิดขึ้นมาคือตอนที่ฆาตกรบอกว่า “ระบบรับน้องมันฆ่าคนไปเท่าไรแล้ว? ฉันฆ่าพวกนั้นแค่ไม่กี่คนเอง” ก่อนจะสาธยายในเชิงว่าเขาแค่อยากจะหยุดมัน อยากจะยุติมัน… ครับ มันไม่ใช่ความคิดที่น่าปฏิบัติตามเลย หลายคนอ่านแล้วก็คงรู้สึกเหมือนกันว่าเป็นเราน่ะ เราไม่ทำแบบนั้นหรอก

แต่ในสังคมที่คนฆ่ากันได้ง่ายขึ้น ไม่ว่าจะเพราะแค่มองหน้า, แค่ขับรถปาดกัน หรือแค่รถที่มาทางตรงไม่ยอมให้รถตัวเอง (ที่เลี้ยวกลับรถมา) ไปก่อน แค่นั้นก็พร้อมจะโดดลงไปถีบเขาได้ (ดูคลิปที่แชร์กันทุกวันนี้ก็ได้ครับ ขนาดกรณีที่ดู “ไม่มีอะไรมากมาย” กว่านี้ตั้งหลายอัน ยังเป็นชนวนความรุนแรงได้มากกว่าที่คิด)

แน่ใจได้จริงๆ หรือครับว่ามันจะไม่มีทางเกิดขึ้น หรือมันจะมีแค่ในนิยายต่อไป?

ที่กล่าวมายาวนานนี่ก็ด้วยเหตุผลง่ายๆ ครับ… ผมไม่อยากให้ประเด็นที่กล่าวไป เป็นชนวนเหตุผลในการทำร้ายกันและกันแบบในซีรี่ส์เท่านั้นเองครับ
คะแนนความชอบ 6.5/10
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน