หนังไซไฟดราม่าผสมโรแมนติกที่ชวนให้นึกถึงวรรณกรรมอย่าง Utopia มาเจอกับหนังอย่าง Gattaga ครับ ซึ่งจะว่าไปพล็อตก็ถือว่าน่าสนใจอยู่ไม่น้อย

ยอมรับนะว่าผมสนใจเนื้อเรื่อง แต่ก็แอบคิดอยู่ว่าหนังอาจไม่ถึงขีดถึงเครื่องอะไรมากมาย คือคาดว่าคงอยู่ในระดับดูได้เพลินๆ มีอะไรให้เก็บไปคิด แต่อาจไม่ถึงขั้นน่าประทับใจแบบเต็มๆ และพอได้ดูแล้วก็พบว่าไม่ต่างจากที่คาดไว้เท่าไร

เรื่องในโลกยุคอนาคตที่คนอยู่กันอย่างไร้อารมณ์ความรู้สีกครับ พวกอารมณ์รัก-โลภ-โกรธ-หลงที่ถูกกำจัดไปหมด คนอยู่กันไปเรื่อยๆ โดยทำหน้าที่ของตนและมีปฏิสัมพันธ์กันตามสมควรเท่านั้น

แต่ก็มีเหมือนกันครับที่บางคนจะเกิดอารมณ์หรือความรู้สึกขึ้นมา ซึ่งสำหรับสังคมนี้จะถือว่าคนๆ นั้นเป็น “โรค” ครับ จึงก็ต้องไปหาหมอเข้ารับการบำบัดรักษา เพื่อให้กลับมาไร้ซึ่งอารมณ์และความรู้สึกเหมือนเดิม

พระเอกของเราก็คือ ไซลาส (Nicholas Hoult) ที่พบว่าตัวเองเป็นโรคนี้ แล้วไม่นานเขาก็ค้นพบว่า นีอา (Kristen Stewart) เพื่อนร่วมงานก็มีอาการนี้เหมือนกัน แล้วเมื่อถึงจุดหนึ่งพวกเขาก็เกิดความรู้สึกที่ดีต่อกัน และเกิดความรักต่อกัน… แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาต่อไป ก็หาคำตอบได้ในหนังนะครับ ^_^

พูดแบบตรงๆ เลยก็คือหนังนำเสนอแบบนิ่งๆ ครับ ไม่ได้มีฉากเร่งเร้าหรือตื่นเต้นอะไร มันคือการนำเสนอโลกที่ไร้อารมณ์ โทนสีต่างๆ ที่ใช้ในสังคมก็เป็นขาวๆ เทาๆ ไร้สีสันฉูดฉาด ดังนั้นสำหรับหลายๆ คนมันอาจดูน่าเบื่อ ซึ่งจะต่างจาก Gattaga ที่แม้สังคมจะดูมีกรอบ แต่ก็ไม่ถึงขั้นไร้อารมณ์ และยังพอมีสีสันแปลกตาดึงดูดเราได้บ้าง

หนังเรื่องนี้จึงไม่เหมาะกับคนที่ไม่ชอบอะไรที่เป็นโมโนโทนน่ะครับ ประเภทสีขาว-เทาๆ ชวนให้เราสงบเนิ่บนิ่ง ซึ่งผมเองถามว่ามีวาระเนิ่บจน เบื่อไหม ก็สารภาพว่ามีนะครับ แต่ระหว่างดูก็คิดไปน่ะว่า “เออ เน้อะ ก็เมืองมันไร้อารมณ์ และอยากให้คนไร้ความรู้สึก มันก็ต้องออกแบบให้สีสันจืดชืด ดูไร้อารมณ์ ไร้สิ่งเร้าแบบนี้แหละ ถูกต้องแล้ว” ดังนั้นโทนมันอาจชืดครับ แต่มันสมเหตุผลอยู่

ครับ แม้หนังจะจืดชืด และเดินเรื่องแบบเรื่อยๆ (ซึ่งก็ถือว่าสอดรับกับสังคมที่ไร้อารมณ์แบบในหนัง) แต่พล็อตผมว่าไม่เลวนะ คือช่วงต้นๆ มันอาจเรื่อยไปนิดครับ พอมาถึงตอนกลางๆ เมื่อไซลาสและนีอาเริ่มมีความรู้สึกต่อกัน มันก็น่าสนใจขึ้นมาหน่อย และความน่าสนใจจะมาเยอะตอนหลังๆ ครับ แอบมีให้ลุ้นด้วยว่าสุดท้ายแล้วชีวิตพวกเขาจะลงเอยอย่างไร

ผมชอบช่วงท้ายๆ ครับ มันมีอะไรคาดไม่ถึงอยู่เหมือนกัน ตอนแรกดูๆ ไปเราก็คิดว่า สุดท้ายพระเอกนางเอกคงหาทางหนีออกจากเมืองไปใช้ชีวิตใหม่นั่นแหละ ซึ่งมันก็มีแววจะเป็นแบบนั้นอยู่ครับ แต่พอดูๆ ไปมันมีอะไรมากกว่านั้น มันมีเงื่อนไขชวนให้ลุ้นมากกว่านั้น

และตอนจบนี่ ผมชอบเลยล่ะ มันได้อารมณ์อยู่นะครับ มันเป็นการจบที่ผสมกันระหว่างความหวังและความสิ้นหวัง ความรักและความว่าง ซึ่งแล้วแต่เราจะคิดกันต่อเอาเอง… แต่ไม่รู้สิ ผมรู้สึกว่ามันเป็นตอนจบที่ลงตัวดีสำหรับหนังเรื่องนี้

Hoult และ Stewart แสดงได้ดีครับ พวกเขาสามารถแสดงอารมณ์ได้อย่างพอเหมาะ ไม่ได้เยอะเกิน แต่ก็ไม่ได้ยิ่งเกินจนไร้อารมณ์แบบคนอื่นๆ รอบตัว นอกจากนี้ยังมี Guy Pearce มารับบทสมทบ ซึ่งรายนี้ก็ไม่เคยทำให้ผิดหวังครับ เพียงแต่บทอาจไม่เปิดโอกาสให้ทำอะไรมากสักเท่าไรเท่านั้นเอง

โดยรวมแล้ว ผมว่าหนังน่าสนใจครับ แต่มันอาจไม่ได้สนุกนะ และมันอาจทำให้ใครหลายคนรู้สึกเบื่อด้วย ดังนั้นใครไม่ชอบหนังเนิ่บๆ หรือเบื่อง่าย ผมก็ไม่แนะนำครับ

แต่หากใครชอบหนังดราม่าที่มีกลิ่นอายของ Sci-Fi หรือชอบหนังโรแมนติกที่ไม่หวือหวา แต่ดูแล้วเชื่อว่าคนสองคนมีสายใยบางอย่างต่อกัน ผมว่าเรื่องนี้ก็ไม่เลวที่จะลองดูครับ อ้อ อีกอย่างผมว่ามุมกล้องกับภาพที่ได้ถือว่าสวยไม่ใช่น้อยเลยล่ะ ภาษาหนังถือว่าไม่เลวเลยล่ะครับ
คะแนนความชอบ 6/10
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน