“ผู้ชายก็เหมือนปลา น้ำพัดไปทางไหน ก็ไหลไปทางนั้น”

ถ้าลองว่ากันตามจริงแล้ว ผมว่าไม่ใช่แค่ผู้ชายหรอกครับ แต่คนส่วนใหญ่ก็ดูเหมือนจะเป็นอะไรแบบนั้นอยู่ในที ^_^

แผลเก่า เป็นหนังรักย้อนยุคภาพสวยที่ผมจะไม่เอาไปเทียบกับฉบับเก่าๆ นะครับ เอาแค่ฉบับนี้ที่หม่อมน้อยทำ ดูแล้วรู้สึกชอบงานภาพครับ สวยดี ภาพต้นไม้เขียวสด ภาพลำน้ำงามๆ และที่ลืมไม่ได้คือภาพใต้น้ำที่ถือว่าถ่ายได้สวยจริง

สำหรับเนื้อเรื่องก็เหมือนเดิม เรื่องของไอ้ขวัญ (นิว ชัยพล) กับ อีเรียม (ใหม่ ดาวิกา โฮร์เน่) กับความรักที่ต้องฟันฝ่าอุปสรรคมากมาย และสุดท้ายก็นำมาซึ่งโศกนาฏกรรม ประมาณเดียวกับโรมิโอกับจูเลียตน่ะครับ

ตัวหนังถือว่าทำออกมาได้ดีเลยครับ จุดที่เด่นจริงอะไรจริงคือภาพ และฉากที่อลังการอย่างยิ่ง ฉากบ้านทุ่งก็ดูเป็นทุ่งเขียวขจี ไร้แสงสีและของล้ำสมัย ครั้นพอถึงฉากในเมืองบางกอกก็จัดเต็มบ้านหลังใหญ่ ฉากในงานเต้นรำหรืองานของพวกผู้ดีก็มาเต็ม ดูหรูหรา (แต่ไม่ถึงกับเว่อร์วัง) โดยส่วนตัวนี่ดูแค่ภาพก็คุ้มล่ะครับ สวย ได้อารมณ์ทีเดียว

ในแง่เนื้อหา อันนี้สารภาพว่าผมอาจจะไม่ค่อยทางเท่าไรสำหรับเนื้อเรื่องประเภทความรักที่ไม่สมหวัง ความรักต่างชนชั้น ไม่ใช่ไม่ชอบเนื้อเรื่องนะครับ แต่มันมักจะรู้สึกหงุดหงิดยามที่ต้องหาเห็นคู่รักต้องแยกจากอันเนื่องมาจากการกีดกันแบบนี้ แต่ทว่ากับเรื่องนี้ ผมกลับไม่ใคร่จะหงุดหงิดเท่าไรแฮะ

ลองถามตัวเองระหว่างดูครับว่าทำไมต่อมหงุดหงิดถึงไม่ติดไฟ ก็ได้คำตอบว่าก็เพราะจริงๆ แล้วตัวหนังน่ะไม่ได้เน้นไปที่วิบากกรรมของพระนางและไม่ได้เน้นไปที่พฤติกรรม “กีดกัน” ของพวกผู้ใหญ่หรือพวกผู้ดีแต่เพียงอย่างเดียว ทว่าหนังดำเนินเรื่องราวเหล่านี้ไปโดยแทรกเหตุผลเข้ามาเป็นระยะๆ

แม้หน้าหนังจะว่าด้วยความรักหนุ่มสาว แต่สิ่งที่ปรากฏให้เห็นมันนำเสนอสังคมไทยแบบองค์รวมน่ะครับ มันไม่ใช่แค่ พ่อเรียมไม่ชอบไอ้ขวัญเพราะมันจนเท่านั้น หรือคนบางกอกมันเลวโดยสันดานและเอาแต่ใจเท่านั้น แต่ทุกตัวละครมันก็มีอัตตา อีโก้ หรือแรงจูงใจในแบบที่ต่างกันไป

อย่างเช่นบางตัวละครที่พยายามรักษาฐานะหรือหน้าตาของตนเองเอาไว้ แม้บางครั้งมันจะเป็นแค่เปลือก แต่ก็ยังพยายามจะรักษาและไขว่คว้าเอาไว้ ตามกระแสสังคม ตามที่คนชื่นชมว่าดี ทว่าในส่วนลึกแล้ว ตัวเองก็ไม่ได้รับการเติมเต็มหรอกครับ เพราะมันคือการไขว่คว้าไปเรื่อยๆ พาเราไปข้างหน้าเรื่อยๆ นำพาตัวเองออกไปไกลจากสิ่งที่ตัวเองเป็นไปเรื่อยๆ

การมีฐานะ ความรวย หรือความสำเร็จ มีส่วนต่อความสุขและความมั่นคงของคนก็จริง แต่มันไม่ใช่ทั้งหมดน่ะครับ มันยังมี “ตัวเราข้างใน” ที่รอการเติมเต็ม ที่รอการค้นหา และรอการดูแลอยู่เหมือนกัน ของแบบนี้มันจึงต้องเอามาประสานกัน ความสุขภายนอกก็หามา แต่ความสุขสงบภายในก็ไม่ควรถูกละเลย เพราะไม่งั้นเราคงไม่เจอจุดแห่งความสุขที่แท้จริงได้หรอก

ภาพในหนังที่เห็น ก็เหมือนองค์รวมของสังคมไทยน่ะครับ มีทั้งคนซื่อๆ ตรงๆ ที่อยู่กับความเรียบง่ายตามธรรมชาติ และดำเนินชีวิตไปตามใจเรียกร้อง

มีทั้งคนที่ผ่านโลกมาในระดับหนึ่ง จนรู้ว่าโลกมันก็มีด้านดีและด้านไม่ดี ดังนั้นก็เลยพยายามหาทางหนีด้านที่ตนคิดว่า “ไม่ดี” แบบสุดโต่ง แล้วพยายามไขว่คว้าหาอะไรก็ตามที่สังคมว่าดี โดยที่บางครั้งก็ลืมคิดถึงเรื่องจิตใจไป

บางคนก็รวย มีหน้ามีตา อยู่ท่ามกลางกระแสชั้นสูงของสังคม จนกลายเป็นคนติดดี ติดหรู ติดรวย แล้วก็พยายามจะเชิดชูความหรู และดูถูกเหยียดความไม่หรูทั้งหลาย (ทั้งที่จริงๆ แล้ว “ไม่หรู” ไม่ได้แปลว่า “ไม่ดี”)

“คนก็เหมือนปลา น้ำพัดไปทางไหน ก็ไหลไปทางนั้น” คือคำที่ผมนึกถึงเป็นอย่างแรกเมื่อนึกถึงหนังเรื่องนี้ เพราะ “แผลเก่า” ฉบับนี้นำเสนอให้เราเห็นโลกที่แสนวุ่นวาย สังคมที่เหลื่อมล้ำ ไม่ได้แค่นำเสนอเรื่องความรักที่ไม่สมหวังของหญิงชายเท่านั้น

และความจริงที่ต้องยอมรับก็คือ ทุกวันนี้ ในสังคมของเราก็ยังคงเป็นแบบนั้น มันยังคงมีความเวิ่นเว้อ ซึ่งเป็นชนวนให้เกิดความวุ่นวายให้เราได้เห็นทุกวัน (แค่เลื่อนฟีดหรือเปิดข่าวก็เจอแล้ว)

มันคงจะดีหากหนังเรื่องนี้ทำให้คนตระหนักถึงโครงสร้างสังคมของบ้านเรา ที่บางครั้งก็น่าขำจนขำไม่ออก

ครับ หนังเรื่องนี้อาจไม่ได้สมบูรณ์ แบบสุดๆ นะ แต่ถือว่าทำออกมาได้ดีครับ ดาราเล่นดี (ที่เล่นแข็งบ้างก็มี แต่ที่เล่นดีน่ะมีมากกว่า) ภาพสวย ฉากดูลงทุน และเนื้อเรื่องมีอะไรให้เก็บไปคิดมากกว่าแค่ “เรื่องความรักที่ไม่สมหวัง”
คะแนนความชอบ 7/10
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน