(เอาล่ะครับ สปอยล์ สปอยล์ สปอยล์ พี่น้องท่านใดไม่อยากทราบ หยุดอ่านบัดเดี๋ยวนี้ครับ ไปหาหนังดูก่อนแล้วค่อยว่ากัน ^_^)

คอนเซปต์ใหญ่อย่างหนึ่งของเรื่องนี้ คือมันเหมือนทำให้คนอ่านหนังสือได้ทบทวนอะไรบางอย่างน่ะครับ

นักอ่านหลายคนหรือคนที่เรียนสูงๆ รู้ (ในตำราหริอวิชาการ) เยอะๆ อาจเคยมีห้วงอารมณ์หงุดหงิดโลก วิพากษ์สิ่งต่างๆ หรือไม่ก็ดูถูกหนังสือ หนัง หรือผลงานศิลปะบางอันว่าห่วย (โดยเฉพาะงานตลาดๆ) โดยเรามีธงมีหลักการชัดเจนในใจ พร้อมจะสนับสนุนเหตุผลที่เราไม่ชอบสิ่งนั้นๆ

แต่บางครั้งพฤติกรรมแบบนี้ก็ทำให้เรามีความสุขกับการใช้ชีวิตน้อยลง

เรารู้เยอะ แต่เราเข้าใจสิ่งต่างๆ อย่างที่มันเป็นมากน้อยแค่ไหน?

ถ้าเราเข้าใจจริงๆ ใยเราถึงหงุดหงิดมากกว่าจะปล่อยวาง? มากกว่าจะบอกกับตัวเองว่า “มันเป็นเช่นนั้นเอง”?

เรารู้เยอะ แต่เรากำลังถูกความรู้เหล่านั้นคุมขังจำกัดอะไรบางอย่างในตัวเราหรือไม่?

ผมเป็นคนชอบอ่านครับ และปฏิเสธไม่ได้เลยว่าในบางวาระเราถูกชุดความคิดบางอย่าง (ที่ได้จากการอ่าน, ประโยคเท่ห์ๆ หรือคำพูดคมๆ) ครอบงำโดยไม่รู้ตัว

อย่างตัวเอกในเรื่องที่เป็นคนรู้เยอะ มีความคิดที่น่าสนใจ แต่ในบางครั้งเขาก็โดนกรอบความคิด, สิ่งที่เขาเชื่อว่ามันถูกต้องเหมาะควร หรือไม่ก็รสนิยม+ค่านิยมที่เขาสั่งสมมา บงการให้ทำหรือไม่ทำอะไร

อันว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับซิบบี้เริ่มห่างกันมากขึ้น ในแง่หนึ่งมันอาจมีเรื่องวัยมาเกี่ยว แต่จุดสำคัญเลยก็คือ เขามีกรอบบางอย่าง มีชุดความคิดที่ทำให้รู้สึกว่า เขาและเธอคงไปกันไม่รอด และนั่นก็คือจุดที่ทำให้เขาทบทวนความสัมพันธ์นี้อีกครั้ง
ท่ามกลางความสับสน เขาก็ได้รับการสอน (จริงๆ ออกแนวบ่นมากกว่า) จากอาจารย์อีกคนที่บอกว่า “คนเรา มักทำให้ผิดหวังเสมอ” หมายถึงมันไม่มีอะไรสมหวังเราไปหมดหรอก โดยเฉพาะคนด้วยกันนี่ยิ่งกะเกณฑ์หมายมั่นอะไรแบบแน่นอนไม่ได้เลย

อดคิดไม่ได้เหมือนกันว่าถ้าเจสส์ไม่ได้มีกรอบความคิดแบบนั้น เรื่องราวจะไหลไปทางไหนต่อ? แต่ก็นั่นล่ะครับ สุดท้ายเจสส์กับซิบบี้ก็จบความสัมพันธ์

และเจสส์ก็ได้พบเจอกับพนักงานร้านหนังสือที่เขาเจอตั้งแต่ต้นเรื่อง ซึ่งพนักงานคนนี้ได้พูดประโยคที่ผมชอบมากๆ ว่า “ทุกวันนี้ฉันเริ่มอ่านน้อยลง เพราะทุกนาทีที่ฉันอ่านชีวิตในหนังสือ มันทำให้ฉันใช้ชีวิตจริงๆ ได้น้อยลง”

อ่านแล้วชวนคิดนะครับ มันชวนให้นักอ่านใครครวญวิถีชีวิตของเรา แน่นอนครับว่าการอ่านหนังสือมันมีประโยชน์นั่นแหละ ได้ความรู้ เพิ่มรอยหยักในสมอง ฯลฯ แต่เราก็ยังมีชีวิตจริงๆ ให้ใช้ มีสังคมจริงๆ ให้เจอ และมีคนรอบตัวจริงๆ ให้สัมผัส ซึ่งมันคงดีหากเราสามารถได้รับประสบการณ์ทั้งจากหนังสือและจากชีวิตจริง

เขียนแบบนี้คนที่ไม่อ่านหนังสือก็อาจจะบอกว่า “อ้า งั้นไม่อ่านดีกว่า” ซึ่งผมก็ไม่อยากให้ด่วนคิดแบบนั้นครับ ลองอ่านบ้างก็ได้ เผื่อการอ่านจะนำพาเราไปเจอกับอะไรบางอย่างที่ชีวิตจริงไม่สามารถให้ได้

มันคือการจัดสรรสมดุลในชีวิตอย่างหนึ่งครับ การสุดโต่งอยู่กับอะไรอย่างใดอย่างหนึ่งมากเกินไป ก็อาจทำให้เราดำเนินชีวิตอย่างเสียสมดุลได้

ว่าง่ายๆ คือคนที่อ่านมากเกินจนโลกในหัวคือชุดความคิดจากหนังสือล้วนๆ หรือคนที่ใช้ชีวิตล้วนๆ ไม่เคยเติมอาหารสมองเข้าหัวเลย ก็อาจต้องมีการริเริ่มทำอะไรอีกอย่าง เพื่อเติมชีวิตให้เต็มยิ่งขึ้น เพื่อช่วยให้เราเดินบนเส้นทางสายชีวิตได้ดีขึ้น หรือถ้าจะเดินเซก็เซน้อยลง
รีวิวยังไม่จบครับ พรุ่งนี้มาต่อกันครับ ^_^
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน