ผมเชื่อเสมอครับว่าหนังที่จะครองใจคนดูได้ไม่จำเป็นต้องสดใหม่ หรือต้องมีอะไรไม่เหมือนใครเสมอไป

บางทีการปรุงภาพยนตร์สูตรเดิมๆ ให้มันถึงเครื่อง คนดูก็พร้อมจะอ้าแขนต้อนรับแล้วล่ะครับ

และกับ Safe House นี่ก็เป็นอะไรที่เข้าสูตรเดิมๆ เหมือนพวก Shooter, Panic Room, Man on Fire และหนังชุด Jason Bourne ที่เป็นหนังแอ็กชันระทึกขวัญ มีตัวเอกที่มีฝีมือ (หรืออย่างน้อยก็พอมีฝีมือบ้าง) คอยปฏิบัติการทำอะไรสักอย่าง ตามปมอะไรสักสิ่ง มีแอ็กชันไล่ล่าพอมันส์ แล้วก็สรุปเรื่องแบบพวกวายร้ายรับกรรมในตอนท้าย

ครับ สูตรเดิม ดาราจริงๆ ก็หน้าคุ้นอีกเหมือนกันสำหรับหนังแนวนี้ อย่าง Denzel Washington, Vera Farmiga, Brendan Gleeson , Robert Patrick และ Sam Shepard เป็นต้น ซึ่งดาราเหล่านี้ก็ขาประจำหนังแอ็กชันเครียดๆ จริงจังๆ เลยล่ะครับ

และส่วนใหญ่พวกเขาเล่นหนังเรื่องไหน เรื่องนั้นก็มักอร่อยไม่ต่ำทรามเสมอ

หนังเล่าถึง โทบิน ฟรอสต์ (Washington) อดีต CIA ที่ผันตัวไปทำภารกิจนอกระบบ เขาโดนตามล่าโดยกลุ่มคนลึกลับ โดยจุดหมายของพวกมันก็เพื่อชิงเอา “บางสิ่ง” จากฟรอสต์

แต่ดีที่ฟรอสต์ไม่ใช่กระจอกครับ เลยหาทางเอาตัวรอดนำพาตัวเองเข้าสถานฑูตอเมริกัน (ตอนนั้นเขาอยู่ในแอฟริกาครับ) ทางการก็พาเขาไปซ่อนที่เซฟเฮาส์ และคนเฝ้าประจำเซฟเฮาส์แห่งนั้นก็คือ แมทท์ เวสตัน (Ryan Reynolds) CIA หนุ่มที่ประสบการณ์อาจไม่มาก แต่ก็ไม่ใช่พวกไร้ฝีมือเช่นกัน

ทุกอย่างดูจะเรียบร้อยดีครับ ฟรอสต์ถูกพาตัวมาเพื่อสอบสวน แต่แล้วคนกลุ่มนั้นก็ตามมาถล่มเซฟเฮาส์เพื่อล่าตัวฟรอสต์ ทำให้แมทท์ตัดสินใจพาตัวฟรอสต์ออกมาเพื่อนำตัวไปส่งให้กับผู้บังคับบัญชาของเขา… แต่จะแน่ใจได้อย่างไรว่าใครๆ จะไว้ใจได้ในวงการนี้

เป็นหนังที่ลงสูตรครับ เดาอะไรได้ไม่ยาก ไม่ได้หักมุมเกินคาด แต่ถ้าถามว่าสนุกไหมก็ขอบอกว่าสนุกดีครับ ดูเพลินได้มาตรฐานสำหรับหนังสไตล์นี้ อันนี้ต้องขอชมผู้กำกับชาวสวีเดน Daniel Espinosa ไว้เลยครับ เขาคุมหนังอยู่ ฉากแอ็กชันก็ทำได้ระทึกเร้าใจและสะใจไม่ใช่เล่น ที่ทำเอาลุ้นแบบได้ผลก็คือตอนขับรถไล่ล่านั่นล่ะครับ เดิมๆ แต่มันส์จริงๆ

ดาราก็หายห่วงและก็มีส่วนช่วยหนังได้อย่างดีครับ Washington นี่ลื่นไปกับบทได้ดีมาก ดูเก๋าเกม ทำอะไรไม่ไวแต่มีปัญญาเป็นอาวุธ และถ้าตอนไหนต้องไวก็เล่นเอาซะเรามองแทบไม่ทัน ถือเป็นบทที่มีทั้งมุมขาวและดำผสมกันได้อย่างพอเหมาะจริงๆ, Reynolds ก็พอกันครับ ตอนบู๊ก็พอเหมาะ แต่ที่ชอบมากหน่อยคือตอนแสดงอารมณ์ห่วงใยคนรัก แววตาท่าทางพี่แกดูกดดันและอมทุกข์ได้ใจจริงๆ ระหว่างดูก็อดสงสารพี่แกไม่ได้ครับ

การที่คนๆ หนึ่งต้องมาเจอเรื่องขนาดนี้และต้องอยู่ในโลกที่ไม่อาจไว้ใจใครได้ขนาดนี้ ถือเป็นเรื่องที่น่าเห็นใจแท้ๆ

หลายอย่างของหนังแม้จะโครงสร้างเดิม มุกเดิม แต่ก็ไม่เก่าครับ พวกคนเล่นไม่ซื่อหรือคนพยายามปกปิดความผิดของตน มันมีจริงทุกยุคทุกสมัย แล้วก็ต้องมีคนแบบพระเอกที่พยายามทำอะไรสักอย่างเพื่อชะล้างคนสกปรกให้หมดอำนาจไปเท่าที่จะทำได้

แต่คงยากยิ่งที่จะล้างให้หมดไปได้

คงไม่ขอร่ายอะไรมากครับ นอกจากบอกว่าหนังเรื่องนี้มันสนุก เพลิน มันส์ตามสไตล์ของแนวนี้ ดาราดี ความระทึกก็มี แอ็กชันก็เร้าใจ เพียงแต่บทสรุปตอนท้ายช่วงไคลแม็กซ์มันอาจจบง่ายไปบ้าง แต่ถ้ามองในแง่ความสมจริงของเรื่องราวแล้ว การที่เรื่องมันจะมาจบมาลงเอยแบบนั้น ก็หาใช่จะเป็นไปไม่ได้ อารมณ์ก็คล้ายๆ ตอนดู Mission: Impossible III น่ะครับ จบง่าย แต่ก็ใช่ว่ามันจะเป้นตอนจบที่เป็นไปไม่ได้

จบตามที่หนังเป็นกับจบตามใจเรา บางครั้งก็ไม่ได้เป็นไปในทางเดียวกัน

รู้ไหมครับ ในอดีตผมมักจะคิดเสมอว่า หนังทุกเรื่องควรจะมีไคลแม็กซ์ที่ยิ่งใหญ่ มันต้องมันส์ที่สุด สนุกที่สุด และตื่นเต้นที่สุดเสมอ… แต่นั่นคือการมองหนังและคาดหวังในความเป็น “หนัง” ของมัน ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องผิด

และก็๋ไม่ใช่เรื่องผิดอีกเหมือนกันที่ “หนัง” สักเรื่องจะขอไม่เป็นหนัง แต่ขอนำเสนอบอกเล่าเรื่องที่สมจริง เรื่องที่จริงจัง และอาจเกิดได้ทุกที่ทุกเวลาในโลกของสายลับ ไม่ซีกโลกนี้ก็อีกซีกโลกหนึ่ง

ผลที่ได้ออกมาอาจไม่โดนใจ อาจไม่ทำให้เรารู้สึกมันส์อย่างที่ “หนังสักเรื่อง” ควรจะทำ แต่ถ้าหนังไม่ทำตามนั้นแล้ว ทำไมเราไม่ปล่อยอารมณ์ไปตาม “ความจริงจัง” ที่หนังนำเสนอ มันก็น่าจะสนุกไปกับหนังได้ไม่ยาก หรืออย่างน้อยก็ไม่คิดว่ามันน่าขัดใจจนเกินไป

ความชอบไม่ชอบคือเรื่องหนึ่ง ความดีไม่ดีก็เรื่องหนึ่ง คนทำหนังจะทำแบบไหนและเสนออะไรก็อีกเรื่องหนึ่ง มันเกี่ยวเนื่องกันแต่ก็มองได้ทั้งแบบแยกและแบบรวม
คะแนนความชอบ 7/10
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน