มาแล้วครับ Death Note เวอร์ชั่นอเมริกัน ซึ่งผมก็ยอมรับว่าตอนดูตัวอย่างมันยังรู้สึกไม่โดนสักเท่าไร ส่วนจะ “ใช่” แบบต้นฉบับหรือไม่นั้นผมคงไม่สามารถตอบได้เพราะไม่เคยอ่านฉบับการ์ตูนเลย รู้แค่ว่าชอบหนังมากๆ (2 ภาคแรกน่ะนะครับ)

จริงๆ ผมเคยบอกตัวเองไว้แล้วนะว่าก่อนดูฉบับนี้ควรทำใจและล้างความคาดหวังกับล้างภาพฉบับหนังญี่ปุ่นออกไปก่อนดู แต่พอดีผมดูมันแบบกระทันหันน่ะครับ คือมันมาเมื่อวาน (ซึ่งผมลืมว่ามันจะมาเมื่อวาน 555) พอเจอแล้วก็ดูทันทีแบบลืมลดความคาดหวัง ก็เลยทำให้การดูช่วงต้นๆ ของผมออกจะอึ้งๆ อยู่บ้าง

ดังนั้นคำแนะนำของผมก็คือ ล้างภาพเก่าออกครับ อันนี้คือในกรณีที่ท่านอยากลองดูฉบับนี้น่ะนะครับ ล้างของเก่าออกก่อน ประเภทว่าถ้าใครอยากดูเนื้อเรื่องออกแนวชิงไหวชิงพริบ หักเหลี่ยมเท่ห์ๆ กันเนี่ย บอกเลยครับว่าไม่ใช่กับ Death Note ฉบับนี้

คำนิยมแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวผมหลังดูไปได้สัก 15 นาทีคือ “มันคือ Final Destination” โทนมันไปทางนั้น การเล่นแสงเงาและสีมันทำให้นึกถึง Final จริงๆ และฉากการตายก็เลือดสาดขาดกระจุย เห็นตอนแรกก็อึ้งเหมือนกันครับว่าเอากันงี้เลยเรอะ 555

แล้วพอดูไปสักพักผมก็เริ่มปรับใจได้น่ะครับ พยายามเสพหนังอย่างที่มันเป็น ก็พบว่ามันคือหนังแนวระทึกขวัญ แม้พล็อตหลักจะเหมือนฉบับหนังครั้งก่อน นั่นคือไลท์ (Nat Wolff) ได้เดธโน้ตจากยมฑูต (ให้เสียงโดย Willem Dafoe) แล้วเขาก็ใช้มันฆ่าคนชั่ว พร้อมประกาศตนในฉายาว่า คิระ

แล้วพอฆ่าไปสักพักก็มีนักสืบแอล (Lakeith Stanfield) โผล่มาตามล่าคิระครับ แต่ในแง่การสืบตามล่าก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย การใช้สมองชิงไหวชิงพริบนี่น้อยมาก เหตุผลสำคัญก็เพราะทิศทางของคาแรคเตอร์ในเรื่องมันไม่ได้เอื้อไปในทางนั้นครับ

อย่างไลท์นี่ออกแนวเนิร์ดๆ เก็บกดๆ ซึ่งหนังผูกเรื่องเป็นว่าแม่ของไลท์ตาย และคนที่ทำให้แม่เขาตายกลับรอดคุกไปได้ ไลท์เลยโกรธอาชญากรสารพัดและเกลียดความไม่เป็นธรรม ทีนี้พอเขาได้เดธโน้ตมาก็เลยเริ่มใช้มัน

แต่คาแรคเตอร์มันคนละแบบกับฉบับหนังของญี่ปุ่นครับ อันนั้นออกแนวเท่ห์ ฉลาดลึก คิดรอบคอบ วางแผนรอบด้าน ออกแนวอัจฉริยะที่ค่อยๆ เหี้ยมมากขึ้นหลังจากได้อำนาจอันไร้ขอบเขตมาจากเดธโน้ต แต่กับฉบับนี้ไลท์บางทีก็กล้าๆ กลัวๆ จะว่าฉลาดก็ไม่ใช่ แต่ก็ไม่ได้ไร้สมองซะทีเดียว

ไลท์ เต็มไปด้วยคำว่า “ดูเหมือน” ครับ ประมาณว่า ดูเหมือนจะดีนะ แต่บางทีก็ไม่ดี, ดูเหมือนจะฉลาดนะ แต่บางทีก็บื้อ, ดูเหมือนจะโหดนะ แต่บางทีัก็เปล่า, ดูเหมือนจะก้าวร้าวนะ แต่บางทีก็หงอ ฯลฯ ว่าง่ายๆ คือไปไม่สุดสักทาง ซึ่งจริงๆ ผมว่ามันก็คือคาแรคเตอร์แบบหนึ่งน่ะแหละครับ เป็นคาแรคเตอร์เด็กทั่วๆ ไป ซึ่งหนังคงจะตีความในเชิงว่า “ไลท์ คือเด็กคนหนึ่งที่มีความสับสน แบบพบเห็นได้ทั่วไป”

เช่นเดียวกับแอลที่แม้จะมีพฤติกรรมแปลกๆ แต่ก็เป็นความแปลก “แบบพยายาม” ประมาณว่าต้นฉบับแอลแปลกฉบับนี้ก็เลยต้องคงเหลือความแปลกไว้บ้าง แต่มันเป็นความแปลกแบบ “บทเจตนาให้แปลก” มากกว่าจะเป็นความแปลกจากอินเนอร์ มันเลยมีทั้งส่วนที่ใช่และส่วนที่ขัดผสมกันอยู่

นอกจากนี้แอลยังดูเหมือนเด็กขี้กลัวอะไรแบบนั้นมากกว่า ไม่ได้แปลกแยกแบบแอลดั้งเดิม คือภาพแอลนี่เราต้องพยายามลบหนักกว่าไลท์อีกครับ เพราะแอลคนนี้ดูใจร้อน ร้อนรน และไม่ได้ดูเก่งอะไรจนผมก็รู้สึกงงๆ เหมือนกันว่า ถ้ามองกันด้วยเหตุผลแล้ว ตัวละครนี้ไม่น่าจะเป็นนักสืบระดับที่รู้จักกับบุคคลสำคัญระดับโลกได้ขนาดนั้น เพราะความสามารถหรือไหวพริบของแอลมันดูไม่เยอะเท่าไร

แต่หากมองในแง่คู่ปรับ ผมว่าก็สมน้ำสมเนื้อนะ เพราะไลท์ก็ไม่ได้เก่งอะไรมาก เลยพอจะขับเคี่ยวกับแอลที่ไม่ได้เก่งอะไรมากได้ (ถ้าคนใดคนหนึ่งเก่งเกิน หนังก็คงเสียสมดุลน่ะครับ)
(ยังไม่จบ พรุ่งนี้มาต่อกันครับ)
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน