ผมชอบที่หนังใช้ CG เสริมเท่าที่จะเป็นครับ และอภินิหารในหนังก็ไม่ได้เว่อร์วังอะไร เหมือนคนทำก็รู้ว่าจริงๆ เขาต้องการเล่าเนื้อเรื่อง และเล่าแง่คิดมากกว่าจะโชว์เทคนิค เลยทำให้ผลที่ได้ออกมาค่อนข้างกลมกล่อม ดูเพลินในระดับหนึ่ง ซึ่งถ้าว่ากันถึงการเล่าเรื่องแล้ว ก็ถือว่าทำได้น่าพอใจครับ

หนังกำกับโดย Stuart Hazeldine ที่เคยฝากผลงานไว้ใน Exam หนังระทึกขวัญที่หลายคนน่าจะยังจำได้ มาเรื่องนี้ผมว่าเขาก็ยังคุมทิศทางหนังได้ดีครับ ยังจับความสนใจของผู้ชมได้ดี เพียงแต่ถ้าว่ากันถึงเทคนิคการเล่าเรื่อง การวางปมแล้ว เรื่อง Exam อาจจะเหนือกว่าหน่อย แต่ส่วนหนึ่งก็เพราะหนังคนละแนวด้วยล่ะครับ เรื่องนั้นมันระทึก แต่เรื่องนี้ดราม่า

พลังสำคัญของหนังต้องยกให้การแสดงครับ Worthington ถือว่าแสดงฝีมือได้อย่างดี เขาดูเป็นคนอมทุกข์ แต่ก็ไม่ได้เศร้าฟูมฟาย เรียกว่าดูเศร้าในแบบที่เหมาะกับแคแรคเตอร์ความเป็นเขา ในขณะที่ Octavia Spencer รับบท ปาป้า หญิงกลางคนที่อาจเรียกได้ว่าเป็น “พระเจ้า” ซึ่งเธอก็วางใจได้ครับ แสดงได้ดีอยู่แล้ว

คนอื่นๆ ก็เจ๋งครับ Avraham Aviv Alush ในบทช่างไม้ (หรือ Jesus) ก็วางตัวได้น่าเชื่อถือ แต่คนที่ผมชอบสุดคงต้องยกให้ Sumire Matsubara อีกหนึ่งบุคคลที่อยู่ในกระท่อมมิติอัศจรรย์แห่งนั้น ผมชอบการวางตัวของเธอน่ะครับ คือจริงๆ เธอสวยมากนะ สวยจนน่าจะทำให้หนุ่มๆ แอบปิ๊งได้เลย แต่เพราะการวางตัว การพูด การแสดงออก มันทำให้เรารู้สึกกับเธอในเชิงชู้สาวในระดับน้อยมากๆ และเธอกลับจะทำให้เราชื่นชม เคารพ ศรัทธาในฐานะเทพเทวดาผู้แนะนแนวทางต่อเราอะไรแบบนั้นมากกว่า ซึ่งอันนี้ผมประทับใจเลยล่ะครับ

หนังยาวสองชั่วโมงกว่า ตอนต้นอาจเรื่อยๆ ไปบ้าง และจริงๆ ทั้งเรื่องมันก็เรื่อยๆ ไม่ได้หวือหวาอะไร แต่หนังมาพร้อมบรรยากาศที่ดีครับ ช่วงที่แม็คอยู่กับพวกปาป้านั้นมันมีอะไรให้เราเรียนรู้ตลอด ไม่ว่าจะคำถามที่กระตุ้นให้เราฉุกคิด หรือปรัชญาต่างๆ ซึ่งถ้าใครชอบดูหนังที่มีแนวคิดดีๆ ผมก็ว่าท่านน่าจะชอบเรื่องนี้ครับ

สำหรับผมแนวคิดในเรื่องอาจไม่ได้อะไรที่ใหม่ ส่วนหนึ่งเพราะผมอ่านหนังสือธรรมะของศาสนาต่างๆ (พระไตรปิฎก, ท่านพุทธทาส, คัมภีร์ไบเบิ้ล หรือหนังสือว่าด้วยเซน, อิสลาม ฯลฯ) และปรัชญาของนักคิดต่างๆ (กฤษณมูรติ, OSHO, ตรุงปะ, “โลกของโซฟี” ฯลฯ) แต่ก็บอกได้ครับว่าหลักคิดหลายๆ อย่างรวมถึงคำถามบางประเด็นก็สอดคล้องกับหลักคิดที่ผมสนใจ เลยทำให้ผมรู้สึกสนุกเพลินไปกับหนัง

อาจเพราะมีหนังไม่กี่เรื่องหรอกครับที่จะเอาเรื่องราวทำนองนี้มาบอกเล่า ประเภทว่านำพาพระเจ้า, Jesus ฯลฯ มาปรากฏเป็นตัวละครแล้วก็สอนหลักธรรม ชี้แนวทางกันแบบตรงๆ ซึ่งผมเชื่อว่าจะมีบางท่านที่ไม่ชอบนะ ไม่ว่าจะไม่ชอบในเชิงว่า พวกท่านเป็นสิ่งสูง ไม่ควรนำมากล่าวอ้าง หรือจะไม่ชอบเหตุผล “ความต่างทางศาสนา” เป็นต้น

แต่ผมก็เชื่อว่าหากใครสนุกกับการคิด ชอบการใคร่ครวญ ไตร่ตรอง ก็น่าจะสนุกกับหนังเรื่องนี้ได้ครับ หรืออย่างน้อยก็น่าจะบังเกิดความดีใจที่โลกนี้เริ่มมีหนังในลักษณะนี้ปรากฏขึ้นมาบ้าง และลึกๆ ผมก็อยากให้มีหนังแบบนี้ออกมาอีกในอนาคตครับ

สิ่งหนึ่งที่ผมอยากบอกก็คือ เราไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยกับสิ่งที่หนังพร่ำบอกก็ได้ครับ เราอาจเกิดคำถาม เราอาจเกิดความสงสัย ซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร มันคือสัญญาณอันดีว่าสมองเรายังทำงานอยู่ เราก็แค่ตั้งคำถาม แล้วก็หาคำตอบเพิ่ม หาคนคุยเพื่อแลกเปลี่ยน (แน่นอนว่าเราก็ต้องเปิดกว้างสำหรับความเห็นที่ต่างด้วยนะครับ) หรือลองขบคิดกับมันเพิ่มอีก เท่านี้เราก็ได้บริหารสมองเพิ่มแล้วล่ะครับ

คนกลุ่มหนึ่งที่ผมอยากให้ชมหนังเรื่องนี้คือคนที่มีความเศร้าอยู่ในใจครับ โดยเฉพาะความเศร้าอันเกิดจากการสูญเสีย เพราะหนังพยายามเยียวยาจิตใจของผู้สูญเสียโดยเฉพาะ ประเด็นสำคัญของเรื่องก็คือ เราอาจสูญเสีัย แต่หากเรายังมีชีวิตอยู่ เราก็ต้องพยายามทำให้ก้าวต่อไปของชีวิตไม่เสียหายอันเนื่องจากการสูญเสียนั้น

เราเสียไปหนึ่งสิ่งแล้ว หากเราต้องเสียสิ่งอื่นๆ ตามไปทีละอย่างๆ มันคงเป็นเรื่องเศร้าอย่างยิ่ง และชีวิตเราที่ต้องอยู่ไปท่ามกลางสภาวะแบบนั้นก็คงไม่ต่างจากการตายทั้งเป็น (และบางทีเราก็อาจทำให้คนใกล้ตัวของเรา พลอยตายทั้งเป็นตามไปด้วย)

เป็นหนังที่ผมอยากให้ลองดูกันครับ ในแง่ความบันเทิงผมว่ากลางๆ นะ คือไม่ได้เป็นหนังที่สนุกมากๆ แต่ก็ไม่ใช่หนังน่าเบื่อ เป็นหนังดราม่าปาฏิหาริย์ที่ดูเพลิน ดูแล้วได้พลัง ได้แนวคิด ได้แรงบันดาลใจ หรือไม่ก็จะได้ชาร์จพลังใจไม่มากก็น้อย ^_^
คะแนนความชอบ 7/10
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน