หนังระทึกขวัญสั่นประสาทที่ได้รับการพูดถึงมากในช่วงต้นปีที่ผ่านมา และยังเป็นหนังทำกำไรมหาศาลให้กับค่าย Blumhouse อีกด้วย (ลงทุน $4.5 ล้าน โกยไป $252 ล้านจากทั่วโลก)

ตัวหนังก็เป็นแนวระทึกลึกลับที่ทำออกมาได้ดีครับ บรรยากาศมันดูน่ากลัว อึมครึมทั้งที่บางฉากมันก็สว่างโล่ แต่อารมณ์และการแสดงของตัวละครก็ทำให้มันดูอึมครึมอึดอัดขึ้นมาได้อย่างพอเหมาะพอดี

เรื่องของ คริส (Daniel Kaluuya) ชายหนุ่มที่กำลังตื่นเต้นเพราะจะต้องเดินทางไปหาพ่อแม่ของแฟนสาว (Allison Williams) ที่ต่างเมือง และสิ่งหนึ่งที่เขากลัวก็คือ โรส แฟนของเขาซึ่งเป็นคนผิวขาว แต่กลับมาคบหาคนผิวดำเช่นเขาแบบนี้แล้ว ทางครอบครัวของเธอจะว่าอย่างไร

พอไปถึงทางบ้านของโรส พ่อแม่ของเธอก็ดูจะต้อนรับเขาดีครับ แต่บรรยากาศมันดูแปลกๆ ไม่ว่าจะท่าทางที่แม้จะดูยิ้มแย้มของพ่อแม่โรส แต่ก็แฝงไว้ด้วยอะไรบางอย่าง หรือเหล่าคนรับใช้ในบ้านที่ล้วนเป็นคนผิวดำ และมองคริสแบบแปลกๆ ทั้งหมดนี้ก็ทำให้คริสเกิดความกลัวขึ้นมาเหมือนกัน

ก็เล่าแค่นี้น่ะนะครับ เล่ามากไปเดี๋ยวสปอยล์เสียเปล่าๆ เอาเป็นว่าคริสกำลังจะได้เจอเรื่องน่ากลัวในบ้านแห่งนี้แน่นอน แต่จะเป็นเรื่องอะไรและชีวิตเขาจะเป็นอย่างไรต่อไปบ้าง คำตอบก็อยู่ในหนังแล้วครับหนังมาแนวสยองแบบกินบรรยากาศครับ ค่อยๆ บิ้ว ค่อยๆ สร้างอารมณ์หลอนทีละน้อย ซึ่งสำหรับบางคนมันก็อาจจะเข้าข่าย “น้อยเกินและช้าเกิน” ดังนั้นหากใครไม่ชอบหนังสยองกินบรรยากาศแบบนี้ก็อาจไม่โดนครับ

สำหรับผมนั้นก็ยอมรับครับว่าบางช่วงก็แอบนิ่งกับความเรื่อยของหนังเหมือนกัน แต่ก็ยังดีที่หนังพยายามใส่รายละเอียดต่างๆ แทรกลงมาในแต่ละฉาก เช่น ปมลึกลับ ท่าทางแปลกๆ ของตัวละคร สิ่งเหล่านี้ก็ดึงดูดความสนใจเราได้โอเคในระดับหนึ่ง

ดาราแสดงกันได้พอเหมาะครับ แต่คนที่ผมชอบผมยกให้ LilRel Howery ที่เล่นเป็นร็อด เพื่อนของพระเอก บทนี้ผมเชื่อว่ามีคนชอบพอๆ กับคนไม่ชอบ เพราะในแง่หนึ่งบทนี้ก็ดูตลก ดูเรียกเสียงฮาจนออกจะขัดกับโทนของหนัง แต่ผมก็มองในเชิงว่ามัน “ตัดกัน” น่ะครับ ประมาณว่าพล็อตหลักดูหลอนๆ ก็มีพล็อตของร็อดนี่แหละที่ดูฮาๆ เบาๆ แทรกลงไป

ถ้าถามว่าชอบหนังเรื่องนี้ไหม ก็จัดว่าชอบครับ มันกดดันดี บรรยากาศมันทำได้เข้าท่าดี องค์ประกอบต่างๆ มันทำได้ถึงรสในระดับหนึ่ง จริงๆ มันชวนให้นึกถึงหนังสไตล์พี่มาโนชน่ะครับ (M. Night) สยองแบบเรื่อยๆ หลอนแบบลึกๆแต่โดยส่วนตัวผมก็ชอบสไตล์ของพี่มาโนชมากกว่าตรงที่มันมีการเล่นรายละเอียดเยอะกว่า และธีมที่เขาเล่นแต่ละเรื่องจะชัดกว่าเด่นกว่า ในขณะที่เรื่องนี้ธีมมันก็มีครับ แต่มันอาจไม่ถึงขั้นชัดหรือก่อให้เกิด “มวลพลัง” แบบหนังพี่มาโนช

ส่วนปมของเรื่อง ยอมรับว่าเดาได้ตั้งแต่กลางเรื่องครับ ที่เดาได้นี่ไม่ใช่เพราะเก่งอะไรหรอก แต่ผมดันเคยดูหนังที่มีพล็อตแบบนี้มาก่อนน่ะครับ ดูไปเลยเดาได้ว่าเรื่องมันจะยังไงต่อ ที่เหลือก็แค่ดูให้จบว่ามันจะจบแบบ Happy หรือ Sad เท่านั้นเอง

เอาเป็นว่านี่คือหนังระทึกลึกลับที่ทำได้ตึงเครียดดีครับ ตัวปมของหนังจะว่าไปก็นำเสนอในเชิงเสียดสีได้ดี (โดยเฉพาะคำว่า “เทรนด์” หรือ “แฟชั่น”) ที่แน่ๆ คือเรื่องนี้กลายเป็นงานแจ้งเกิดของ Jordan Peele ในฐานะผู้กำกับไปเรียบร้อยครับ (พี่แกคือดารานำใน Keanu น่ะครับ)

คะแนนความชอบ 7/10

รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน