พี่ก็อตภาคนี้จัดเป็นภาค Reboot แบบ 100% ครับ เพราะโลกในหนังนั้นคือโลกที่ไม่เคยมีก็อตซิลล่าหรือสัตว์ประหลาดอื่นใดปรากฏตัวมาก่อน ดังจะเห็นได้จากปฏิกิริยาของทุกตัวละครที่ต่างก็ตกใจ ทางด้านรัฐบาลเองก็ไม่รู้จะรับมืออย่างไร กระทั่งนักวิทยาศาสตร์แขนงต่างๆ ก็ต้องมาทำการนับหนึ่งเพื่อหาคำตอบว่าเจ้าสัตว์ลึกลับตนนี้มันมาจากไหน และจะสยบมันได้อย่างไร

ผมบอกได้เลยว่าชอบครับ อารมณ์ตอนดูมันเหมือนสมัยดู ID4 ภาคแรกน่ะครับ ประเภทว่าความตื่นเต้น ระทึก และมาคุมันค่อยๆ ก่อตัวขึ้นตามลำดับ ความตึงเครียดมันมาทีละ Step เริ่มจากเหตุเกิดลึกลับ ตามด้วยการปรากฎตัวของสิ่งมีชีวิตที่โลกไม่เคยรู้จัก และภัยพิบัติที่ตามมาเป็นระลอก ในแง่อารมณ์ถือว่าทำได้ดีเลยครับ

โดยแกนหลักแล้วหนังไม่ได้เน้นแอ็กชันลุ้นระทึก แต่ออกแนวภัยพิบัติครับ พี่ก็อตเป็นเหมือนอุกกาบาต, แผ่นดินไหว หรือไดโนเสาร์บุกที่ค่อยๆ ก่อความหายนะทีละนิด จนบางรอบก็ก่อหายนะระดับนรกแตก ซึ่งความสนุกของหนังก็อยู่ตรงที่ว่า เหล่าตัวละครที่เป็นมนุษย์จะหาทางรับมือและยับยั้งหายนะนี้ด้วยวิธีใด

หนังทำได้น่าติดตามครับ เหตุการณ์มันอาจไม่ได้สมจริงแบบเต็มๆ นะ แต่มันน่าติดตามดี มันทำให้เราอยากรู้ว่ามนุษย์จะทำยังไงกันต่อ ซึ่งแม้สุดท้ายแล้ววิธีจัดการพี่ก็อตอาจไม่ได้พิสดารพันลึกอะไรก็เถอะ แต่เหตุการณ์ระหว่างนั้นมันก็ดูเพลินดีสำหรับแนวทางของมัน

แต่จุดที่ทำให้หนังมีรสชาติอย่างแท้จริงคือการวิพากษ์สิ่งต่างๆ ที่หนังแทรกลงไปครับ ไม่ว่าจะวิพากษ์การเมือง, การทำงานของรัฐบาล, การทูต, เรื่องกฎหมายและการตีความกฎหมายต่างๆ จนบอกได้ว่าสารพัดบทสนทนาที่เกิดในหนังน่ะ แฝงประเด็นพวกนี้ไว้ตรึมไปหมด

ไหนจะการที่ชาติมหาอำนาจหวังฮุบผลประโยชน์ประเทศอื่น ประมาณว่าในมุมหนึ่งพี่ก็อตของเราเป็นเสมือนทรัพยากรครับ เลยมีคนจ้องจะฮุบพี่ก็อตแบบตาเป็นมัน แล้วก็พากันหาเรื่องแทรกแซงญี่ปุ่นในทุกวิธี มันก็ทำให้นึกถึงสารพัดสงครามที่หลายๆ ชาติทำน่ะครับ ฉากหน้าเหมือนทำเพื่อความถูกต้อง แต่เจตนาแฝงก็เพราะอยากฮุบอะไรสักอย่างเสมอ

หนังดูเหมือนจะจิกกัดอเมริกาในหลายเรื่อง แต่เอาเข้าจริงแล้วหนังก็ไม่ได้กัดอเมริกาจนน่าเกลียด เพราะบางจุดหนังก็เอาจุดดีของอเมริกามากัดญี่ปุ่นเหมือนกัน อย่างตัวละครคาโยโกะ แอนน์ ปีเตอร์สัน (Satomi Ishihara) ที่มีตำแหน่งใหญ่โตในอเมริกาทั้งที่อายุยังน้อย แล้วก็มีตัวละครหนึ่งพูดว่า “อเมริกาเขาให้ค่าคนที่ความสามารถ มากกว่าที่อายุหรืออาวุโส” แค่ประโยคนี้ก็เต็มๆ แล้วครับ

ถ้าสังเกตก็จะพบว่าหนังสะท้อนสภาพระบบและการเมืองญี่ปุ่นแบบจัดจ้าน อย่างภาพการทำงานของรัฐบาล “ขิงแก่” ที่เราเห็นตอนต้นเรื่องนั่น ก็มองได้ไม่ยากล่ะครับว่าทีมขิงแก่นี่รับมือกับเหตุการณ์ได้แบบน่าขันแค่ไหน ประมาณว่าออกแนวตื่นตูมและตื่นไฟ บริหารจัดการสิ่งต่างๆ ได้ไม่เด็ดขาด บางทีก็เอาแต่อารมณ์ บางทีก็เล่นง่ายเกิน แต่บางครั้งก็ทำให้มันยากเว่อร์

และบางคนในคณะก็เสนอสิ่งที่เป็นการแก้ปัญหาแบบขอไปที (ออกแนวปัดสวะให้พ้นตัว) หรืออย่างบทวิเคราะห์วิจัยเหตุการณ์ที่เกิดนั้น ผลที่ได้ก็ไม่ใช่การมองแบบรอบด้าน แต่เป็นการมองแบบคับแคบหรือไม่ก็โลกสวยเว่อร์ อย่างตอนมีคนรายงานว่าสัตว์ประหลาดไม่มีทางขึ้นบกได้ไม่ว่าทางใด ผมนี่ก๊ากเลย เพราะเป็นการรายงานมุมแคบๆ ที่เฮงซวยมาก

ถ้ามองแบบคิดมากหน่อยก็อดคิดไม่ได้ครับว่า “ก็อตซิลล่า” เป็นเหมือนตัวแทน “ปัญหาใหม่ที่เกิดแบบคาดไม่ถึง” และภาพการรับมือของรัฐบาลก็ทำให้มองเห็นว่าคนรุ่นเก่าแบบนั้นขาดความยืดหยุ่น ขาดวิสัยทัศน์ ชอบปัดสวะให้พ้นตัว ซุกปัญหาไว้ใต้พรม และชอบมองในมุมที่เอื้อให้ตนได้ออกแรงทำงานน้อยที่สุด (เหมือนการที่คนในรัฐบาลพยายามพูดถึงก็อตซิลล่าว่าไม่เป็นปัญหาใหญ่หรอก เพื่อจะได้เปิดตูดไปทำอย่างอื่นให้เร็วที่สุด)

ประโยคอย่าง “เรายังไม่รู้เลยว่ากระทรวงใดจะรับผิดชอบเรื่องนี้ดี” หรือ “เดี๋ยวต้องมีการโบ้ยงานเกิดขึ้นแน่” มันสะท้อนชัดถึงจุดบอดของระบบน่ะครับ และถ้าคิดมากอีกหน่อยก็จะรู้สึกว่าหนังวิพากษ์เหล่าผู้อาวุโสที่กุมชะตาญี่ปุ่นอยู่ ในขณะที่ตัวละครที่พยายามหาทางออกจริงๆ กลับเป็นคนรุ่นใหม่และพวกนอกกรอบ

ผมชอบตอนที่ตัวเอกเอ่ยขึ้นแสดงความเห็น ระหว่างที่เหล่ารัฐมนตรีเสนอว่าให้ฆ่าก็อตซิลล่า หรืออย่าฆ่าเพราะเดี๋ยวพวกอนุรักษ์จะต่อต้าน ปรากฏว่าตัวเอกพูดว่า “เราควรศึกษามันก่อนไหมครับ” เพราะไม่ว่าจะฆ่าหรือจะไม่ฆ่า ก็ต้องรู้จักมันก่อน เพราะถ้าจะฆ่าก็ต้องรู้จักมันก่อนว่าจะฆ่ายังไง หรือถ้าไม่ฆ่าก็ต้องรู้วิธีปราบมัน ดังนั้นก่อนจะสรุปวิธีลงมือสุดท้าย ก็ต้องรู้ซะก่อน ไม่ใช่ตัดสินใจแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้ ซึ่งฉากที่ว่าสะท้อนจุดตัดทางความคิดของคนรุ่นเก่าและรุ่นใหม่ได้ดี

ผมสนุกกับสารพัดประเด็นครับ เลยทำให้แม้หนังจะพูดกันเกือบทั้งเรื่อง แต่ไม่น่าเบื่อเลย ในทางตรงกันข้ามครับ ผมว่ามันน่าติดตามออก จริงๆ หาย้อนมองไปแล้ว หนังพี่ก็อตตอนเก่าๆ ที่พยายามจะเน้นบทสนทนานั้น หลายตอนทำออกมาแล้วน่าเบื่อเพราะประเด็นที่หยิบมายังไม่เจ๋งพอ และการนำเสนอยังไม่จับใจ แต่กับภาคนี้ประเด็นมันใช่ การนำเสนอมันได้ครับ ผลที่ได้เลยน่าพอใจอย่างมาก

เอาเป็นว่าคอหนังที่ชอบ Godzilla แบบ Classic ห้ามพลาดเรื่องนี้เลยครับ หรือกระทั่งคนชอบหนังแบบ Thirteen Days หนังที่ถกกันในเชิงการเมืองเยอะๆ ผมว่าก็น่าลองครับ เพราะเรื่องของพี่ก็อตน่ะผมถือว่าเป็นประเด็นรองนะ ประเด็นหลักคือปฏิกิริยาของมนุษย์มากกว่า

ในขณะที่ตัวพี่ก็อตแม้จะออกน้อย แต่แน่นครับ แต่ละร่างล้วนน่าจดจำ อย่างร่างแรกนี่แอบหลอนเหมือนกันนะ แล้วตอนพี่ก็อตแกสำแดงฤทธิ์แบบเต็มพิกัดนี่เป็นอะไรที่ประทับใจจริงๆ
คะแนนความชอบ 7/10
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน