https://www.youtube.com/watch?v=zQkOY5H5d2g

ปี 2016 นี่คงกลายเป็นอีกปีแห่งความทรงจำของผมเลยครับ อย่างที่ผมเคยตั้งชื่อไว้ว่าเป็น “ปีแห่งหนังภาคต่อข้ามทศวรรษ” เพราะเราได้เจอหนังภาคต่อที่สร้างห่างจากภาคที่แล้วเกิน 10 ปี เจอเยอะที่สุดเท่าที่เคยมีมา

เยอะจนผมเองยังอดคิดไม่ได้ครับว่าคนทำหนังนึกยังไงถึงมาพร้อมใจกันทำหนังภาคต่อในลักษณะนี้ ไหนจะสตูดิโอที่ไฟเขียวให้ทำอีก มันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญน่ะครับ

แน่นอนครับว่าเรื่องเงินก็เป็นเหตุผลหนึ่ง ประมาณว่าทำหนังภาคต่อแบบนี้ยังไงก็คงมีแฟนๆ รอชม มันประกันความเสี่ยงได้ในระดับหนึ่ง หรืออย่างน้อยต่อให้ไม่ทำเงินอะไรมากตอนเข้าโรง แต่ตอนออกแผ่นก็น่าจะมีคนตามเก็บให้ครบชุด

ยิ่งสมัยนี้ดูออนไลน์ดูผ่านเคเบิล การขายสิทธิ์ฉายก็ทำเงินได้อีกทางหนึ่ง นี่ยังไม่รวมการเอามาทำเป็น Box Set ขายในรูปแบบต่างๆ อีกนะ (เพราะจะว่าไปแล้วหนังที่มีภาคต่อมาทำเป็น Box มันดึงดูดผู้ชมได้มากกว่าหนังเดี่ยวๆ)

นั่นคือมองในแง่ธุรกิจครับ ทีนี้ถ้ามองในแง่ของคนทำหนังและคนรักหนังแล้ว ยอมรับเลยว่าหลายปีที่ผ่านมาผมย้อนคิดถึงหนังเก่าๆ โดยเฉพาะหนังยุค 1990 – 2000 ที่เราโตมากับมัน ผมรู้สึกได้ว่าหนังยุคนั้นมันมีอะไรชวนให้จดจำ มันถูกเส้นถูกจริตของคนยุคเรา และเอาเข้าจริงแล้วหนังยุคใหม่ทุกวันนี้คือคือหนังที่ถูกพัฒนาต่อยอดมาจากฐานเดิมๆ ของหนังยุคนั้นนั่นแหละ

โอเคครับ หนังเหล่านั้นอาจไม่ได้สมบูรณ์หรือยอดเยี่ยม มันอาจมีจุดโหว่หรือความไม่สมเหตุผลเลยด้วยซ้ำ แต่มันมีเนื้อเรื่องดีๆ มีสตอรี่กินใจ Touch ความรู้สึก หรือไม่ก็ตอบโจทย์บางสิ่งในใจส่วนลึกของเรา จนหลายครั้งทีเดียวที่เรารู้สึกเหมือนถูกโอบกอดเบาๆ ระหว่างดูหนังเหล่านั้น

และผมเชื่อว่า Bridget Jones’s Diary คือหนึ่งในหนังที่ทำให้ใครหลายๆ คนรู้สึกแบบที่ผมบอกไปน่ะครับ ว่าง่ายๆ คือหนังโดนใจคนเหงา คนโสด หรือคนที่ไม่ได้หล่อสวยอะไร ทว่าในใจเพรียกหาใครสักคนมายืนเคียงข้าง

ภาคแรกเป็นหนังอบอุ่นน่ารักในความทรงจำครับ ส่วนภาค 2 แม้จะไม่ดีเท่าภาคแรก แต่ก็ยังดูเพลินและแอบมีอะไรชวนให้อมยิ้มอยู่ และสำหรับภาค 3 นี้ก็ถือเป็นการสานต่อเรื่องราวที่น่าพอใจครับ โดยรวมๆ แล้วผมชอบน้องๆ ภาคแรกเลยล่ะ

หนังเปิดมาก็เล่าให้เรารู้ว่าบริดเจ็ท โจนส์ (Renée Zellweger) ไม่ได้ลงเอยกับ มาร์ค ดาร์ซี่ (Colin Firth) เวลานี้เธอยังคงโสดครับ แล้วก็พยายามตั้งหน้าทำงานและสนุกกับชีวิตไปเรื่อยๆ

แต่แล้วเธอก็มีโอกาสได้ข้องแวะกับชายหนุ่มถึง 2 คน ซึ่งก็คือมาร์ค คนรักคนเดิม กับ แจ็ค (Patrick Dempsey) หนุ่มเจ้าเสน่ห์รายใหม่ และผลก็คือเธอท้องครับ ส่วนใครจะเป็นพ่อและเธอจะลงเอยกับใครนั้น คำตอบก็รออยู่ในหนังครับ

ระหว่างดูก็รู้สึกเพลินดีครับ ได้เห็นบริดเจ็ท โจนส์ คนเดิมที่ยังคงโก๊ะได้อีกแม้อายุจะขึ้นเลข 4 แล้วก็เถอะ แล้วก็ได้เห็นเพื่อนก๊วนเก่าอย่าง จูด (Shirley Henderson), เชซซ่า (Sally Phillips) และ ทอม (James Callis) รวมถึงพ่อแม่ของเธอ (Jim Broadbent และ Gemma Jones) แม้พวกเขาจะไม่ได้มีบทเยอะ แต่มันก็ได้ฟีลเดิมๆ กลับมาน่ะครับ เป็นอะไรที่อบอุ่นดี

ในแง่เนื้อเรื่องมันอาจไม่ถึงกับน่าติดตามอะไรมากนะครับ จริงๆ เราเดาอะไรหลายๆ อย่างได้ด้วยซ้ำ แต่ความสนุกของหนังมันอยู่ตรงการได้เห็นตัวละครเดิมๆ เติบโตขึ้น ได้เห็นว่าพวกเขาเป็นอย่างไรกันต่อหลังจากไม่ได้เจอกันมานานนับสิบปี

ของแบบนี้เหมือนเราเจอเพื่อนเก่าน่ะครับ บางครั้งเจอแต่ละทีก็ไม่ได้มีสาระอะไรเป็นชิ้นเป็นอันหรอก แต่แค่เจอกัน เห็นหน้ากัน บอกเล่าเรื่องราวให้แก่กันและกัน แค่นี้ก็สนุกมากมายแล้ว และที่ผมเล่าไปทั้งหมดคงไม่ใช่การรีวิวอะไร มันคือการเล่าความรู้สึกที่ผมมีต่อหนังมากกว่าครับ
ยังไม่จบ พรุ่งนี้มาต่อกันครับ
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน