แล้วพอตอน 2 The Lying Detective ความมันส์ก็กลับมาแบบเต็มคราบครับ เป็นตอนที่สนุกและได้ใจมาก… จริงๆ เนื้อเรื่องมันอาจไม่ได้ซับซ้อนนะ แต่มันมีของน่าสนใจหลายอย่าง โดยเฉพาะการแสดงของแต่ละคนที่งัดกันออกมาแบบเต็มที่ เรียกว่าตัวคดีอาจไม่ได้เจ๋ง แต่สถานการณ์กับการเดินเรื่องมันมีพลังดี

คนที่อยากปรบมือให้ดังๆ เลยคือ Toby Jones ที่มาสวมบท คัลเวอร์ตัน สมิธได้อย่างสุดยอด คือดูแค่พี่แกคนเดียวก็สนุกแล้วน่ะครับ ลีลาเหนือชั้นและคาดเดาทางได้ยากดี ถือเป็นคู่ปรับที่เด็ดมากของโฮล์มส์เลยล่ะ แล้วก็แน่นอนว่าตอนที่ 2 นี้ก็ยังมีอะไรให้ตะหงิดอยู่เหมือนเดิม มันสัมผัสมวลอะไรแปลกๆ ได้ เพียงแต่ครั้งนี้เราจะเริ่มตระหนักแล้วครับว่า “เราไม่ได้คิดไปเอง”

ส่วนตอนที่ 3 The Final Problem ดูจากแนวโน้มแล้ว เห็นหลายคนออกแนวเฉยกับตอนนี้ แต่สำหรับผม นี่คือตอนที่สุดยอดที่สุด องค์ประกอบทั้งหลายดูฉลาดมาก โอเคครับ มันอาจมีบางอย่างที่ขัดกับบางสิ่งในตอนอื่นนะ แต่ด้วยลีลาการเล่า ประเด็นที่เอามาเล่น หรือจังหวะต่างๆ มันเป็นอะไรที่เด็ดมากๆ

คือดูแล้วอยากจะกราบ Gatiss กับ Moffat เลยครับ เพราะพวกพี่เขาเล่นท่ายาก แล้วไม่ใช่ยากธรรมดานะ ผมว่ามันคือท่ายากระดับตำนานเลย และนั่นคือเหตุผลที่ผมเอาภาพนี้มาลงประกอบครับ มันคือการปัดกระดานหมากรุกทิ้งทั้งกระดาน มันนอกกฎ มันหลุดกรอบ มันไร้เกณฑ์ มันสดและใหม่มากๆ จนผมคิดว่าผมไม่น่าจะได้เห็นอะไรแบบนี้ในซีรี่ส์ทางทีวีอีกแล้ว

สำหรับมันเป็นตอนที่ Blow My Mind น่ะครับ โดยส่วนตัวผมเชื่อว่าถ้าใครชอบก็ชอบเลยนะ แต่ถ้าใครไม่ชอบก็จะรู้สึกไม่ถูกใจ ซึ่งก็อย่างที่บอกนั่นและครับ พวกพี่เขาเล่นท่ายาก และคงไม่ใช่ทุกคนหรอกที่จะชอบสารพัดท่ายากที่ตอนนี้เอามาเล่นกันแบบเต็มพิกัด (เดี๋ยวผมจะพูดถึงความชอบที่มีในตอนนี้อีกทีในโซนสปอยล์ครับ)

ปีนี้ดาราทุกคนเล่นกันได้ลื่นครบถ้วนครับ Benedict Cumberbatch มาพร้อมบทเชอร์ล็อคที่มีความลึกมากกว่าเดิม ส่วนหนึ่งเพราะเรื่องราวมันเจาะลึกลงไปในชีวิตเขาด้วยนั่นแหละ ส่วน Martin Freeman ก็ได้แสดงอารมณ์มากขึ้นเช่นกันครับ มีอารมณ์ซับซ้อนหลายระดับอยู่ เช่นเดียวกับ Amanda Abbington ที่ยังน่าจดจำเช่นเดิมในบทแมรี่

Gatiss นอกจากเขียนบทแล้วก็เล่นเป็น ไมครอฟท์ ปีนี้ก็ได้เล่นอะไรเยอะขึ้นเช่นกัน ยอมรับเลยครับว่าปีนี้บทมันเปิดโอกาสให้ 3 ตัวนำนี่ได้แสดงตัวตนออกมาในหลายแง่มุม ส่วน Una Stubbs ก็ยังรับบทคุณนายฮัดสันได้น่ารักเช่นเดิม (ที่เพิ่มคือความเซี้ยว 5555) ในขณะที่ Rupert Graves ในบทเลสเตรด ก็ดูจะมีบทน้อยลง เช่นเดียวกับ Louise Brealey ในบทมอลลี ที่บทก็ไม่เยอะ (แต่ที่ว่าไม่เยอะเนี่ย… มันก็ไม่น้อยนะครับ อันนี้ต้องลองไปดูกัน)

และดาราที่มารับบท Big Boss ประจำปี ก็ต้องยกให้เป็นการแสดงระดับสุดยอดล่ะครับ คือเล่นได้เด็ดมากและทรงพลังมากมายจริงๆ หลายฉากนี่ดูน่ากลัวเลยนะ และเป็นคนที่คาดเดาอะไรได้ยากจริงๆ (แต่ผมไม่บอกชื่อล่ะนะครับ 555)

สรุปว่าปีนี้ผมชอบครับ ชอบมากมายเลย ผมคงจะไม่เปรียบเทียบล่ะนะครับว่าปีไหนดีกว่ากัน เพราะกับ Sherlock นี่ผมมองทั้ง 4 ปีเป็นเนื้อเดียวกันหมด ผมมองเป็นซีรี่ส์ชุดเดียวกันที่ทำออกมาได้ทรงพลัง สนุก ครบรส และประทับใจสุดๆ ซึ่งผมคงมีความสุขเป็นล้นพ้นล่ะครับ ตอนเอามาเปิดดูเรียงกันทุกตอนอีกครั้ง

พูดก็พูดเลยครับ ผมคลั่งตอน The Final Problem มาก โอเคมันอาจเป็นตอนที่ดูแฟนตาซีนะ หลายอย่างดูอ่อนเหตุผล และหลายคนอาจมองว่าพี่เชอร์ล็อคดูไม่ฉลาดเท่าไรในบางจังหวะ แต่ผมมองว่าปกติแล้วเชอร์ล็อคเป็นคนอ่านเกมขาด แกรู้หมดเห็นหมดในโลกใบนี้ แต่กับกรณีนี้มันเป็นอะไรที่ “อยู่นอกเหนือจากโลกที่เชอร์ล็อคเคยรู้จัก”

การผจญภัยในตอน The Final Problem มันเหมือนพี่เชอร์ล็อคแกบุกแดนปริศนา ผจญใต้มหาสมุทร หรือเดินทางไปยังดาวที่ยังไม่เคยสำรวจน่ะครับ มันคือดินแดนใหม่ที่พี่แกต้องค้นพบด้วยตนเอง และที่ย้อนแย้งคือ คนที่เขาต้องเผชิญหาใช่คนแปลกหน้า แต่เป็นพี่น้องร่วมสายเลือด ซึ่งผมเชื่อนะที่บทบอกว่าเชอร์ล็อคลืมคนๆ นี้ไป เพราะจริงๆ ตั้งแต่ต้น “บุคลิกลักษณะของเชอร์ล็อคในแบบของพี่ Benedict” แกดูจิตๆ นิดๆ อยู่แล้ว มันเลยรับได้ไม่ยากว่าแกมีปมในใจซ่อนอยู่แหงๆ เพียงแต่ก่อนหน้านี้เราไม่เคยรู้มาก่อนว่าปมที่ว่ามันคืออะไร

ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า Gatiss กับ Moffat แกเพิ่งคิดมุกนี้ได้ หรือแกวางหมากมานานแล้วกันแน่ (เพราะ Moffat แกเคยวางหมากเตรียมไว้แบบข้ามทีละ 2 – 3 ซีซั่นมาแล้วใน Doctor Who)
พรุ่งนี้มาต่อกันอีกครับ
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน