หนังระทึกที่มาพร้อมสูตรเดิมๆ แบบที่เราเคยเห็นกันมาหลายครั้งหลายหน แต่ผู้กำกับ Fede Alvarez (Evil Dead ฉบับรีเมค) ก็สามารถเอาสูตรที่ว่ามาใช้อย่างได้ผลครับ ปรุงจนออกรส แล้วก็เอามาดูได้อย่างเพลิน (ผสมเกร็ง) เลยล่ะ

พล็อตง่ายๆ ว่าด้วย 3 หัวขโมยที่ย่องไปขโมยของในบ้านของชายชราตาบอดคนหนึ่ง (Stephen Lang) แล้วนั่นก็เป็นการตัดสินใจผิดครั้งใหญ่ของพวกเขาเลยครับ เพราะชายชราคนนี้ซ่อนคมและอันตรายเอาไว้มากกว่าที่ใครจะคาดคิด

ช่วงต้นก็ตามสูตรครับ มีการแนะนำตัวละคร เลยออกจะเดินเรื่องเรื่อยๆ ไปนิด แต่พอ 3 ขโมยย่องเข้าบ้านและเริ่มกระบวนการงัดแงะ เท่านั้นแหละความระทึก กดดัน และตื่นเต้นก็ไหลมาเรื่อยๆ อาจมีช่วงให้พักบ้างนิดหน่อย แต่ไอ้ช่วงพักนี่แหละครับตัวดีเลย เพราะคุณไม่มีทางรู้ว่ามันจะมีความระทึกหรือความคาดไม่ถึงแบบไหนโผล่มาทำให้คุณตกใจบ้าง

เป็นหนังที่คอหนังแนวนี้น่าจะชอบกันล่ะครับ ดาราในเรื่องก็เล่นกันดีมาก โดยเฉพาะ Lang ที่สวมบทชายตาบอดคนนี้ได้น่ากลัวอย่างยิ่ง ซึ่งเชื่อว่าหลายคนคงจำเขาได้จากบททหารจอมโหดใน Avatar มาเรื่องนี้นี่ถือได้ว่าน่ากลัวหนักขึ้นไปอีก เอาแค่การลงมือเผด็จศึกศัตรูก็ยากแก่การคาดเดาแล้วครับว่าเขาจะลงมือเลยหรือจะรอจังหวะก่อน

หนังยาวแค่ชั่วโมงครึ่ง (จริงๆ รู้สึกจะไม่ถึงด้วย) ก็ถือเป็นช่วงเวลาที่พอดีๆ ครับ ไม่น่าเบื่อ มีแต่ความตื่นเต้นและความลุ้นเป็นหลัก (แต่ระหว่างดูหนังเรื่องนี้ผมนึกถึง Home Alone ขึ้นมา คงเพราะมีอยู่ฉากหนึ่งที่มีตัวละครตกลงจากที่สูง แล้วพอตื่นขึ้นมาก็มีการบิดตัวจนดังกร็อบแกร็บน่ะครับ คงเพราะฉากนี้มันเลยมันนึกถึงฉากที่โจรสุดซวยในเรื่อง HA ตกจากที่สูงแล้วก็กร็อบแกร็บแบบนี้เหมือนกัน ก็แปลกดีที่ดันนึกขึ้นมาได้)

คนชอบหนังระทึกในที่แคบแบบนี้ก็อยากให้ลองลิ้มกันล่ะครับ เพราะมันทำออกมาได้น่าติดตามดี แม้มันจะไม่ได้สดใหม่อะไรมาก แต่มันสนุกครับ และถ้าจะว่าไปแล้วตัวละครในเรื่องก็ไม่ได้แบนราบซะทีเดียว พวกเขายังมีปูมหลังให้เราค้นหาและทำความเข้าใจอีกด้วย

ผมพบว่าหลายครั้งยามมีการพูดคุยเกี่ยวกับหนังเรื่องนี้ จะมีปรากฏการณ์ “เลือกข้าง” ว่าจะเห็นด้วยกับฝ่ายไหน เห็นว่าฝ่ายไหนสมควรโดนมากกว่ากัน หรือเห็นว่าฝ่ายไหนทำผิดน้อยกว่ากัน ก็เจอหลายหนมากครับทั้งจากในเน็ตหรือจากเพื่อนๆ ด้วยกัน เป็นประเด็นที่เอามาถกกันสนุกในระดับหนึ่งทีเดียว

ส่วนผมมองว่า จริงๆ มันไม่ต้องมาเลือกข้างกันหรอกครับ ก็เห็นอยู่ว่า 2 ฝ่ายก็มีส่วนที่ทำผิด มีการใช้ความรุนแรงต่อกันทั้งนั้น แต่หากไปถามตัวผู้กระทำ พวกเขาก็คงจะสรรหาเหตุผลมาบอกว่าสิ่งที่ตนทำนั้นเหมาะสมอย่างไร มันมีเหตุผลแค่ไหน หรือมันมีความจำเป็นประการใด เช่นเดียวกับคนที่ถกเถียงกันว่าฝ่ายไหนถูก (หรือผิดน้อยกว่า) ก็จะมีตรรกะเหตุผลมาอธิบายสนับสนุนสิ่งที่ตนคิดออกมา

แต่สิ่งที่ต้องแยกแยะคือ ตรรกะเหตุผลของการกระทำมันก็เรื่องหนึ่ง แต่ตัวการกระทำมันก็คืออีกเรื่องหนึ่ง จริงที่มันมีความเกี่ยวเนื่องต่อกัน แต่หากเราไม่แยกแยะสิ่งเหล่านี้แล้ว โลกนี้ก็จะเต็มไปด้วยคนผิดที่สามารถกระทำผิดได้ ขอเพียงมีเหตุผลอันสมควร

แล้วก็ต้องยอมรับว่าทุกวันนี้โลกออนไลน์ทำให้คนที่คิดเหมือนกันได้มาเจอกัน ซึ่งมันก็ดีครับในแง่ที่ว่าคนคิดเหมือนกันที่อยู่คนละมุมโลกสามารถแลกเปลี่ยนกันได้ สามารถได้รู้ว่าฉันไม่ได้คิดแบบนี้คนเดียว และอาจทำให้บางแนวคิด บางตรรกะมีพลังมากขึ้น เป็นที่ยอมรับมากขึ้น (เพราะคนที่คิดเหมือนกัน พอมารวมกันแล้ว มันก็จะเกิดพลังหรือการขับเคลื่อนขึ้นโดยอัตโนมติ)

แต่สิ่งที่น่ากลัวก็คือ ความคิดหรือตรรกะทุกอันเติบโตและขยายขนาดได้ทั้งนั้นไม่ว่าจะเป็นในเชิงสร้างสรรค์หรือเชิงทำลายก็ตาม

“จุดสีขาว” เล็กๆ มารวมกันมากๆ เข้ามันก็จะเป็นกลุ่มก้อนสีขาวขนาดใหญ่ เช่นเดียวกับคนคิดแบบเดียวกันหนึ่งคน พอมารวมกันมากๆ เข้าความคิดนั้นก็จะแพร่กระจายออกไป และอาจจะดึงดูดคนอื่นๆ ให้คิดตาม คำถามสำคัญก็คือ ในตอนนี้ชุดความคิดแบบไหนที่กำลังกระจายตัวในบ้านเรา

และคำถามที่สำคัญคือกว่า “มันกำลังนำพวกเราไปสู่อะไร?”

Don’t Breathe เป็นหนังระทึกขวัญที่ทำออกมาได้น่าติดตาม คุ้มค่าแก่การชม แต่สำหรับผมแล้ว หนังเรื่องนี้ไม่ได้มีคุณค่าแค่นั้น แต่มันยังสะท้อนสิ่งที่สังคมกำลังเป็นอยู่ได้อย่างน่าสนใจ หลายความเห็น หลากมุมมอง สารพัดการถกเถียงเกี่ยวกับหนังเรื่องนี้ (รวมถึงหนังอีกหลายๆ เรื่อง) สามารถบอกสิ่งที่เรากำลังเผชิญ และแนวโน้มของสิ่งที่เราต้องเผชิญในอนาคตได้ไม่น้อย

… ไม่รู้ตอนนี้ผมผวาอะไรมากกว่ากัน ระหว่างหนังกับโลกความจริง
คะแนนความชอบ 7/10
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน