บทความนี้มีสปอยล์ครับ ไม่อยากทราบไม่ควรอ่าน (เหมาะสำหรับเพิ่มอรรถรส สำหรับผู้ที่ดูแล้วครับ)

“มักจะมีของจริงบางอย่างซ่อนอยู่ในของปลอม” ^_^

ผมชอบที่หนังเล่นกับประเด็นนี้น่ะครับ โดยหนังเปิดประเด็นนี้ในแง่มุมศิลปะก่อน ประมาณว่าเวอร์จิลเป็นผู้เชี่ยวชาญศิลปวัตถุ เขาจะบอกได้ว่าอันไหนของปลอม อันไหนของจริง

แต่เขาไม่ใช่แค่แยกว่าปลอมหรือจริงแล้วจบแค่นั้น ทว่าเขาต่อยอดมุมมองในเชิงที่ว่า แม้ของทำเลียนแบบจะพยายามทำให้เหมือนของจริงแค่ไหน แต่อัตตาของผู้ทำของปลอม ยังไงก็จะหาทางแสดงตัวตนลงในผลงานชิ้นนั้นจนได้ ดังนั้นแม้ของชิ้นนั้นจะปลอม แต่มันจะก็ยังมี “ตัวตนของจริง” ของผู้ทำแทรกอยู่ในนั้นเสมอ

ทีนี้พอหนังมาถึงตอนจบ เราจะเห็นว่าเวอร์จิลหมดอาลัยตายอยากหลังรู้ว่าตัวเองโดนหลอกครั้งใหญ่ แต่กระนั้นฉากสุดท้ายเราก็จะเห็นเขาเดินทางไปยังร้าน Night and Day ร้านที่แคลร์ (ตัวปลอม) พูดไว้ว่ามันเป็นหนึ่งในสถานที่สำคัญในความทรงจำของเธอ

ฉากนั้นเวอร์จิลเข้าไปนั่งที่นั่นเหมือนผู้แพ้ แล้วเขายังบอกกับพนักงานเสิร์ฟด้วยว่ากำลังรอคน นั่นยิ่งเหมือนทำให้เขาดูเป็นผู้แพ้ที่แพ้แล้วแพ้อีก หรืออาจถึงกับดูเป็น “คนโง่” ในสายตาคนดูบางท่าน

แต่ผมมองในแง่ที่ว่า เหตุผลที่ทำให้เขาทำเช่นนั้น เป็นเพราะเขาเชื่อว่า “มักจะมีของจริงบางอย่างซ่อนอยู่ในของปลอม” แบบที่เขาเชื่อเสมอมา เพียงแต่หนนี้ของที่เขาตรวจสอบไม่ใช่ศิลปวัตถุที่ไร้ชีวิต แต่มันคือ “ความรัก” ในจิตใจของคน

น่าสนใจเหมือนกันที่ ณ จุดหนึ่งในหนัง เราจะได้ยินเวอร์จิลกับโรเบิร์ต (Sturgess) สนทนากันเปรียบเปรยว่าความรักปลอมได้หรือไม่ ก่อนจะโยงว่าขนาดศิลปะยังปลอมได้ แล้วทำไมความรักจะปลอมไม่ได้

แต่แม้ความรักจะปลอม ทว่ามันก็ย่อมมีเศษเสี้ยวของความจริงเจืออยู่ในสิ่งปลอมนั้น (เช่นเดียวกับงานศิลปะ)… และความคิดนี้อาจทำให้เวอร์จิลคิดหา “ของจริง” ที่ซ่อนอยู่ในความรักปลอมๆ ครั้งนี้

จึงไม่แปลกหากเขาจะค้นหา “ของจริง” ที่ว่าโดยการนึกย้อนไปถึงช่วงเวลาที่เขาได้อยู่กับแคลร์ และหนึ่งในนั้นเขาก็สังเกตว่าตอนแคลร์กอดเขาในห้องนิรภัย เธอบอกว่า “ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับเรา ฉันอยากให้คุณรู้ว่าฉันรักคุณจริงๆ”

หากเราพิจารณาดีๆ จะพบว่าประโยคนี้ที่เธอพูดมีสิ่งน่าสนใจ เพราะนาทีนั้นเธอได้ในสิ่งที่ต้องการไปแล้ว เธอได้เข้าไปในห้องนิรภัยอันเป็นเป้าหมายที่เธอ (และพรรคพวก) ต้องการแล้ว ที่เหลือก็แค่แอบมาขโมยของไปเท่านั้นเอง… เวอร์จิลหมดประโยชน์เรียบร้อยแล้วในตอนนั้น

จริงๆ นาทีนั้นเธอน่าจะคิดถึงแต่ตัวเอง คิดถึงแต่ของที่ตัวเองกำลังจะได้ คิดถึงความร่ำรวยหรือส่วนแบ่ง แต่การที่เธอพูดมันออกมามันเพราะอะไร? เพราะรู้สึกผิดต่อเขา? เพราะสงสารเขา? เพราะเริ่มรักเขา? หรือต่อให้เธอไม่ได้รักเขา แต่เธอก็ต้องรู้สึกอะไรบางอย่างกับเขา ไม่งั้นคงไม่เอ่ยประโยคนี้ขึ้นมา

นี่อาจเป็น “ของจริง” ที่ซ่อนอยู่ใน “ของปลอม” ก็เป็นได้… มันอาจไม่ใช่ร่องรอยที่ใหญ่โต แต่ปกติของจริงที่ซ่อนอยู่ในของปลอมก็มักเป็นสิ่งเล็กๆ ที่ดูจะไม่สลักสำคัญอะไร และหลายครั้งที่มันก็ถูกทิ้งร่องรอยไว้โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
ยังไม่จบ พรุ่งนี้มาต่อกันครับ
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน