หนังอิงจากเหตุการณ์หนึ่งในหน้าประวัติศาสตร์อเมริกันครับ เมื่อเอลวิส เพรสลี่ย์ เข้าพบประธานาธิบดีริชาร์ด นิกสัน โดยหนังทำออกมาในโทนเบาๆ ไม่ได้หนักหรือเข้มอะไร ออกแนวผสมอารมณ์ขันน่ะครับ

เรื่องเริ่มเมื่อเอลวิส (Michael Shannon) อยากเข้าพบประธานาธิบดีนิกสัน (Kevin Spacey) เพื่อเสนอตัวขอรับหน้าที่เป็นเจ้าหน้าที่นอกเครื่องแบบของหน่วยปราบปรามยาเสพติดครับ ซึ่งเรื่องในหนังก็เล่าตั้งแต่ตอนก่อนเอลวิสจะเข้าพบนิกสันจนถึงยามได้เข้าพบจริงๆ

หนังดูเพลินดีครับ จุดเด่นคือการแสดงของเหล่าดารา ตั้งแต่ Shannon ที่เอาเข้าจริงๆ แล้วหน้าพี่แกไม่ได้เหมือนเอลวิสอะไรขนาดนั้น แต่จุดแข็งคือการแสดงครับ ไม่ว่าจะมาด การพูด การขยับตัว ลีลาการเดิน ฯลฯ ดูแล้วนึกถึงเอลวิสจริงๆ

จะว่าไปทีมงานก็กล้าดีเหมือนกันครับ เพราะปกติหนังแบบนี้มักจะมีการคัดตัวดาราที่หน้าคล้ายเอลวิสให้มากๆ เข้าไว้ แต่เรื่องนี้ไม่สนว่าจะเหมือนหรือไม่ ขอเพียงดาราเล่นถึงก็พอ ซึ่งผลที่ได้ก็ไม่ผิดหวังนะShannon แสดงได้ดีครับ ดูเป็นเอลวิสที่มีเสน่ห์และน่ารักอย่างมากเลย

ส่วน Spacey ในบทนิกสันก็มีพื้นที่ในจอน้อยหน่อยครับ เพราะหนังเทน้ำหนักไปที่ตัวเอลวิสมากกว่า แต่พอถึงคราวนิกสันออกโรงนี่ Spacey ก็ไม่ทำให้ผิดหวัง ทีมงานเมคอัพหน้าได้ดีในระดับหนึ่ง ส่วนบุคลิกนี่ Spacey แกจัดเต็ม ไม่ว่าจะการเดินแบบหลังค่อมนิดๆ เวลากอดอกตัวก็จะงุ้มหน่อยๆ หรือเวลาส่ายหน้า เวลาชี้นิ้ว ดูเป็นนิกสันมากๆ อีกเหมือนกัน

ช่วงไฮไลท์เลยเป็นตอนที่เอลวิสมาเจอกับนิกสันนั่นแหละครับ 2 ดาราโชว์ฝีมือกัน แต่ด้วยความที่หนังออกแนวเบาๆ มันเลยไม่ใช่การเชือดเฉือนแบบเข้มข้น แต่เป็นการร่วมจอกันที่ดูมีพลังดี คนหนึ่งก็ดูเป็น คิง ออฟ ร็อก ส่วนอีกคนก็ดูเป็นปธน. จริงๆ เป็นอะไรที่เพลินมากๆ ครับ

ดาราร่วมจอรายอื่นๆ ก็ทำได้ดีครับ ไม่ว่าจะ Alex Pettyfer ในบท เจอร์รี่ ชิลลิ่ง เพื่อนของเอลวิส, Colin Hanks ที่ดูจะไปได้ดีกับบทประเภทหน้านิ่งๆ แต่แฝงความรู้สึก, Evan Peters (ควิกซิลเวอร์แห่ง X-Men: Days of Future Past) ก็ดูพอเหมาะกับบทเจ้าหน้าที่ในทำเนียบขาว แต่ละคนเป็นการเสริมหนังให้ดูโอเคได้ดี

ความยาวของหนังแค่ประมาณ 1 ชั่วโมงครึ่งครับ ไม่มาก ถือว่ากำลังดี ส่วนหนึ่งอาจเพราะเนื้อเรื่องจริงๆ ไม่ได้มีอะไรมาก ส่วนมากจะเป็นการเล่าเรื่องของเอลวิสตอนก่อนจะเข้าพบนิกสัน แล้วก็มาไฮไลท์อีกทีตอนเจอนิกสัน (ซึ่งถือเป็นเรื่องดีครับที่ความยาวไม่เยอะ ไม่งั้นหนังอาจจะเรื่อยเอื่อยไปเลยก็ได้)

แต่จุดที่ผมชอบจริงๆ คือหนังมีช่วยให้เอลวิสกับนิกสันเผยความในใจของตน อย่างตอนเอลวิสคุยกับเจอร์รี่ว่า เวลานายไปไหนมาไหน ใครๆ ก็มองว่านายคือเจอร์รี่ แต่สำหรับเอลวิสแล้ว เมื่อเขาใส่แว่น สวมเสื้อ สวมแหวน เขาก็แทบไม่ต่างจากวัตถุอย่างหนึ่งที่ถูกพะยี่ห้อว่า “เอลวิส”

เอลวิสพร่ำบ่นว่า เมื่อทุกคนเจอเขา ก็อาจจะนึกถึงเพลง นึกถึงจูบแรกของตนตอนฟังเพลงเขา นึกถึงยามเลิกกับแฟนตอนเพลงเขากำลังเปิดคลอ ฯลฯ แต่จะมีสักกี่คนที่เห็นเขาในอย่างที่เขาเป็น จะมีใครมองเขาในฐานะคนที่มีเลือดเนื้อ และไม่มองเพียงแค่เขาคือไอดอลที่ดูดีคนหนึ่ง

หรือตัวนิกสันเองตอนบ่นกับลูกน้องว่า เอลวิสนั้นหน้าตาดี เพียงแค่พูดกับร้องเพลงก็ได้ทุกสิ่งทุกอย่าง แต่กับนิกสันเองแล้วเขาหน้าตาก็งั้นๆ กว่าจะมาถึงจุดนี้เขาต้องทุ่มเทสารพัด และกว่าที่จะมีสาวสักคนหันมามองเขาต้องถีบตัวแบบมหาศาล อะไรเหล่านี้ก็สะท้อนตัวตนของ 2 คาแรคเตอร์นี้ได้ดีครับ

เป็นหนังที่ดูเพลินครับ สำหรับผมนี่แค่ดูการแสดงของ 2 ดารานำก็คุ้มแล้ว และยังได้อารมณ์ขันมาแทรกเป็นพักๆ นี่อาจไม่ใช่หนังประวัติศาสตร์ที่เข้มข้นหรือทรงคุณค่าอะไรมากมาย แต่ถือเป็นหนังชีวิตบรรยากาศเบาๆ ที่ทำออกมาได้น่าจดจำ ดูแล้วเพลิน และยังได้มุมมองบางอย่างเก็บไปคิดต่อได้ด้วย
คะแนนความชอบ 7/10
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน