ทำไมผมถึงรักหนังเรื่องนี้? อย่างแรกก็อย่างที่บอกครับ ผมรักตัวละครในเรื่อง แต่ละคนดูมีชีวิต บางคนก็เหมือนถูกสร้างขึ้นเมื่อเพื่อสะท้อนสังคมจริงๆ ที่เราใช้ชีวิตกันอยู่ อย่างเช่นคุณแม่ที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟยามลูกมาฟ้องว่ามีคนแกล้งโดยที่ไม่สืบสาวราวเรื่องอะไรทั้งสิ้น รู้แต่ว่าฉันต้องวีน และต้องมีคนชดใช้

หรือตัวละครคุณลุงคุณป้าของแอนนาที่ดูเป็นคนง่ายๆ ไม่คิดมาก แค่ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ จนบางครั้งเหมือนกับจะดูน่าเบื่อ ตัวละครลักษณะนี้ดูไม่มีอะไร แต่เอาเข้าจริงเป็นตัวละครแบบที่เราเจอได้บ่อยมากในสังคม ซึ่งการที่เขาดูเป็นคนง่ายๆ แบบนี้ก็ดูเหมือนจะไม่มีผลกับชีวิตเรานะ แต่เอาเข้าจริงเราก็ได้รับผลกระทบบางอย่างจากการใช้ชีวิตง่ายๆ ของคนแบบนี้เหมือนกัน (ไม่ได้บอกว่าดี-ไม่ดีนะครับ เพียงแต่บอกว่า มันย่อมมีผลไม่ทางใดก็ทางหนึ่งต่อชีวิตคนรอบข้าง)

ผมคิดนะว่าตัวละครในการ์ตูน Ghibli ไม่เหมือนใคร เพราะในขณะที่การ์ตูนอื่นๆ ตัวละครมักมีคาแรคเตอร์ที่เข้มข้นหรือขาว-ดำค่อนข้างชัด แต่กับการ์ตูนของ Ghibli แล้ว ตัวละครมีหลายโทนในตนเอง มีทั้งโทนขาว โทนดำ โทนเทา ผสมๆ กัน คงเพราะแบบนี้ล่ะกระมัง เลยทำให้ผมรู้สึกเหมือนพวกเขามีตัวตนจริงๆ (เพราะคนเราก็เทาๆ ขาวๆ ดำๆ เขียวๆ แดงๆ ฯลฯ เหมือนกัน)

ตัวละครในเรื่องน่าจดจำ สถานการณ์ในเรื่องตอนแรกๆ อาจชวนงงบ้าง แต่พอดูๆ ไปแล้วก็จะเริ่มเข้าใจมากขึ้น (จริงๆ ต้องบอกว่าพอถึงฉากสุดท้ายนั่นแหละ เราก็จะถึงบางอ้อกันทุกคน) ซึ่งก็ถือว่าเล่าเรื่องได้น่าติดตามดีครับ มีอะไรดึงให้เราสนใจได้เรื่อยๆ

ของดีอย่างต่อมาในหนังก็คือ ภาพสวยมากๆ ครับ แทบทุกฉากนี่สวยงามยังกับเรากำลังดูภาพในแกลลอรี่ยังไงยังงั้น อันนี้เป็นเสน่ห์การวาดมือที่เทคนิค CG แบบไหนๆ ก็ไม่อาจเทียบได้ ส่วนหนึ่งอาจเพราะผมโตมากับหนังการ์ตูนแบบนี้น่ะครับ แค่ภาพใบหญ้าเล็กๆ วาดด้วยสีน้ำที่ไม่ได้คมชัดสมจริง แต่ดูแล้วสัมผัสถึงความพลิ้วไหวบางอย่าง แค่นี้ก็ทำให้รู้สึกฟินในใจได้แล้วล่ะ

การเดินเรื่องช่วงต้นออกแนวดราม่า ถ่ายทอดชีวิตที่สับสนของแอนนา ซึ่งถือว่าพอเหมาะครับ ถ่ายทอดแบบชี้ชวนให้เราเห็นว่าเธอมีปม แต่ไม่ได้เยอะจนถึงขนาดทำให้เราหงุดหงิด และอันที่จริงผมเชื่อว่าหลายๆ คนจะรู้สึกสงสารเธอ และอยากให้เธอพ้นจากภาวะแบบนี้โดยเร็ว

ครั้นพอถึงช่วงแฟนตาซีหนังก็เล่าได้ดีครับ มันเหมือนมี 2 โทนสลับกันไปอย่างพอเหมาะ ระหว่างโทนเหนือจริงที่สวยงามดั่งจันทร์กระจ่างบนฟ้า ผสมกับความคลุมเครือในบางช่วงเวลา ที่มีจังหวะให้เราเกิดคำถาม งงงวย และสงสัย เหมือนกำลังเดินกลางสายหมอก

ในแง่หนึ่ง หนังเรื่องนี้ก็เป็นแนว Coming of Age ครับ ว่าด้วยตัวละครหลักที่เป็นวัยรุ่น แล้วก็ได้เรียนรู้ความหมายบางอย่างของชีวิต ซึ่งหนังแบบนี้ไม่ใช่เฉพาะวัยรุ่นที่ดูแล้วจะเข้าถึง แต่ผู้ใหญ่หลายคนก็อาจจะอินได้ง่ายๆ ไม่ว่าจะอินเพราะเราเคยผ่านช่วงเวลานั้นมา หรือไม่ก็อินเพราะ ณ ปัจจุบันขณะแม้เราจะเลยวัยรุ่นมาแล้ว แต่ก็ยังมีปมบางประการคาอยู่ในใจ รอให้อะไรสักอย่างมาไขปมที่ว่าให้สลายไป (ให้ชีวิตได้ก้าวต่อ หรือให้ใจได้เติบโตต่อไป)

ผมพูดในเชิงชื่นชมเสียมากมาย แต่ก็ไม่อยากให้คาดหวังกันเกินไปครับ เพราะหากว่ากันจริงๆ แล้ว นี่อาจไม่ไช่ผลงานที่สุดยอดที่สุดของสตูดิโอ Ghibli แต่มันมีครบทุกสิ่งอันที่แฟนการ์ตูนสไตล์นี้ชื่นชอบ ทั้งเนื้อเรื่อง สไตล์เรื่อง ภาพ และดนตรี

เหตุผลหนึ่งที่ใจผมออกจะเอนเอียงไปทางรักหนังเรื่องนี้ ก็อาจเพราะได้ทราบว่านี่คือการ์ตูนส่งท้ายของ Ghibli ก่อนที่พวกเขาจะพักแบบไม่มีกำหนดก็ได้ มันเลยโหยหามากและประทับใจมากเป็นพิเศษ เพราะไม่รู้เลยว่าเราจะได้เจอกันอีกเมื่อไร…

แต่ผมรู้อย่างหนึ่งนะ… ถ้ากลับมาเมื่อไรล่ะก็ คนที่ชอบ Ghibli ก็คงรอต้อนรับด้วยความตื่นเต้นน่ะครับ (นึกถึง Godzilla นะครับ เรื่องนั้นก็มีพักหลายช่วงเหมือนกัน เหมือนไปลองค้นหาตัวเอง และพอกลับมาแต่ละครั้ง ก็มักจะทำให้เราหายคิดถึงได้เสมอ)

เอาเป็นว่านี่เป็นหนังที่น่าลิ้มลองครับ โดยเฉพาะสำหรับแฟนๆ Ghibli ที่แม้เรื่องนี้จะไม่สุดยอด แต่ก็ยังเป็นผลงานที่ครบเครื่องทั้งเรื่องราวดีๆ แง่คิดดีๆ และภาพการ์ตูนวาดมือแบบเดิมๆ แต่หากใครเฉยกับการ์ตูน Ghibli มาตลอดก็อาจจะเฉยกับเรื่องนี้เหมือนกันครับ

… แต่ถ้าอยากรู้แน่ๆ ว่าเราจะชอบหรือจะเฉย ก็จัดไปสักหนึ่งรอบครับ
คะแนนความชอบ 8/10
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน