หลังดูเรื่องนี้จบผมบังเกิดคำถามขึ้นในใจว่าทำไมผมถึงรู้สึกรักหนังเรื่องนี้เหลือเกิน ทั้งๆ ที่จะว่าไปแล้วพล็อตก็ไม่ได้ใหม่อะไรขนาดนั้นน่ะครับ คือมันรู้สึกเลยว่าพล็อตแบบที่เกิดในหนัง มีหลายเรื่อง หลายชาติ และหลายภาษาเคยเล่นกันมาแล้ว

แต่ทำไมกับเรื่องนี้ถึงสามารถนำมาเล่าแล้วทำให้เรารู้สึกถึงความสด มีชีวิตชีวา และสวยงามได้ขนาดนี้ ยิ่งกว่านั้นคือทำไมดูจบแล้วมันถึงทำให้เรารู้สึกผูกพันกับตัวละครได้แบบนี้

จากคำถามตั้งต้นที่ว่าก็เลยทำให้คำตอบค่อยๆ ผุดขึ้นมาในสมอง อย่างแรกเลยคือหนังของ Ghibli เป็นแบบนี้เกือบทุกเรื่อง เขาจะเล่าเรื่องราวที่บางครั้งก็ดูง่ายๆ ไม่ได้ซับซ้อน แต่กลับสามารถขับเน้น “ตัวละครหลัก” ให้ดูมีชีวิตขึ้นมาได้เสมอ

ตัวละครของการ์ตูน Ghibli มักจะสามารถสร้างคาแรคเตอร์ให้คนดูจดจำได้ด้วยวิธีการ “ก่อให้เกิดคำถาม” คือมันจะไม่ใช่แค่ตัวละครตัวนั้นตัวนี้เดินเรื่องไปเรื่อยๆ ตามลำดับ แต่มันจะต้องมีอย่างน้อยหนึ่งฉากที่ตัวละครแสดงพฤติกรรมอะไรบางอย่างที่ดูไม่ธรรมดา จนคนดูอดสงสัยไม่ได้ว่า “เขาหรือเธอคนนั้น มีอะไรในใจอย่างนั้นหรือ?”

หรือไม่ก็ต้องมีฉากประเภทที่ตัวละครหลักนั้นเกิดความขัดแย้งกับสถานการณ์หรือตัวละครอื่นๆ อันเป็นฉากที่ทำให้เราเห็นอารมณ์อันเข้มข้นบางอย่างของตัวละครนั้นๆ แสดงออกมาแบบชัดเจน จนเราเกิดคำถามว่า “เธอเป็นอะไรน่ะ?” (ผมมองว่าถ้าเราเกิดคำถามแบบนี้กับใครหรืออะไรก็ตาม นั่นแสดงว่าเราสนใจสิ่งนั้นเป็นที่เรียบร้อย)

เมื่อคาแรคเตอร์ปกติที่ตัวละครแสดงให้เราเห็นมาตั้งแต่ต้น (เดิน พูด กิน เล่น คุยธรรมดาๆ) มาเจอกับคาแรคเตอร์ตอนที่ตัวละครนั้นดูมีนัย ดูมีคำถาม หรือความเข้มข้นบางอย่างแล้ว ตัวละครที่ว่าก็จะค่อยๆ มีชีวิตขึ้นมาในใจของเรา (ไม่ว่าเราจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม)

ว่าง่ายๆ คือคาแรคเตอร์ตัวละครหลักจะไม่ได้แบนราบครับ แต่จะมีมิติ มีปูมหลัง มีความคิด มีความชอบ-ไม่ชอบ มีความรัก-เกลียด มีความกลัว-กล้า ผสมอยู่ในตัวละครนั้น (ด้วยเหตุนี้ผมจึงมักจะใช้คำว่า “ตัวละคร” กับหนังการ์ตูนของ Ghibli เพราะผมมองว่าพวกนี้มีอะไรมากกว่า “ตัวการ์ตูน” ทั่วๆ ไป)

อย่างในเรื่องนี้ หนังแนะนำให้เรารู้จัก แอนนา สาวน้อยที่ดูจะแยกตัวจากโลกและสังคม เธอดูจะไม่พอใจกับอะไรรอบตัว และยังมีอาการของโรคหอบหืดอีก จนแม่ของเธอส่งให้เธอไปพักผ่อนอยู่กับญาติที่ต่างเมืองเพื่อฟื้นฟูทั้งใจและกาย

ครั้นไปอยู่กับญาติแล้ว เธอก็ยังคงแยกตัวจากคนอื่นๆ (ถึงจุดนี้ผู้ชมอย่างผมก็เกิดคำถามเป็นล้านข้อว่าเธอเจออะไรมาเหรอ ถึงเป็นแบบนี้) แล้ววันหนึ่งเธอก็เห็นคฤหาสน์หลังโตอยู่ที่ริมน้ำ เธอรู้สึกคุ้นเคยกับมันอย่างประหลาด และอดใจไม่ได้ที่จะเดินไปสำรวจ

แล้วจากนั้นเธอก็ได้รู้จักกับมาร์นี่ย์ สาวผมทองผู้ร่าเริง และมาร์นี่ย์นี่เองครับที่สามารถเข้ากับแอนนาได้ มิตรภาพของทั้งสองก็ก่อตัวขึ้น… ผมเล่าแค่นี้ล่ะนะครับ เพราะความสนุกของครึ่งหลังที่เหลือนั้น ควรดูเองรู้เองตอนดูจะดีที่สุดครับ

เสน่ห์อย่างมากของหนังคือการสร้างคาแรคเตอร์ของแอนนาให้ดูน่าสนใจ เธอดูมีความลับ เธอดูมีปมในใจ และเธอดูไร้ซึ้งความสุข จนในบางจุดของการดู ผมก็เกิดคำถามขึ้นว่า “อะไรนะ จะช่วยแอนนาให้พ้นจากภาวะแบบนี้ได้”… ใช่ครับ ผมว่าผมรู้สึกเป็นห่วงเธอในบางขณะน่ะ

แล้วหนังก็เปิดตัวมาร์นี่ย์ขึ้น สาวน้อยคนนี้ก็มาพร้อมความลับเช่นกัน แล้วจากนั้นหนังก็ดำเนินไปอย่างน่าติดตามจนจบเลยครับ ไม่ว่าจะในแง่ของสถานการณ์ เรื่องราว หรือการเฉลยปมหลายอย่างที่เรามีคำถามในใจ บอกได้เลยว่าจบแบบประทับใจ อบอุ่น สวยงาม และน่าจะทำให้น้ำตาบางคนซึมเอาได้ง่ายๆ ทีเดียว
(ยังไม่จบครับ พรุ่งนี้มาต่อกันอีก 1 วัน)