หนังโรแมนติกที่ผมพูดได้เต็มปากว่าทำออกมาได้เหมาะเหม็งกำลังดีครับ มันเป็นส่วนผสมที่พอดีระหว่างหนังรักหวานๆ นิดๆ แต่ก็เต็มไปด้วยอารมณ์โรแมนติกแบบผู้ใหญ่ที่ผ่านโลกมานานประมาณหนึ่ง

เจสสิก้า (Nikki Deloach) คือคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวที่เปิดร้านอาหารเล็กๆ อยู่ในเมืองที่เธอเติบโตมา วิถีชีวิตของเธอก็วนเวียนอยู่ที่การบริการลูกค้า กับการดูแลลูกชายสุดที่รักให้โตขึ้นเป็นคนดี และได้เจอกับชีวิตที่ดีกว่าที่เธอเป็น

แล้ววันหนึ่งเธอก็ได้ข่าวว่า เชส (Andrew W. Walker) หวานใจสมัยสาวๆ ของเธอกลับเข้าเมืองมา ซึ่งตอนนี้เขาก็เป็นนักเบสบอลระดับมืออาชีพที่คนทั้งเมืองต่างยกย่อง ถึงขนาดเอาชื่อไปตั้งเป็นสนามกีฬา

ก็แน่นอนครับว่าเจสสิก้าและเชสมีโอกาสได้กลับมาพบกันอีกครั้ง ท่ามกลางวัยที่โตขึ้น ชีวิตที่เปลี่ยนไป แต่เราๆ ก็พอเดาได้อยู่แล้วล่ะว่าจังหวะหัวใจของทั้งคู่จะค่อยๆ จูนเข้าหากัน แล้วสายลมแห่งความรักก็พัดหวนมาอีกครั้ง

ผมลองมานั่งคิดดูแล้วก็ตระหนักว่าที่ผมชอบหนังเรื่องนี้ส่วนหนึ่งคงเพราะวัยน่ะครับ หนังเรื่องนี้ไม่ใช่หนังรักแรมแย้ม และไม่ใช่หนังโรแมนติกหวานแหวว แต่มันคือความรักของคนสองคนที่เคยผ่านโลกมา เคยเจ็บ เคยช้ำ เคยผิดหวัง

ความรักในหนังมันเลยดูมีวุฒิภาวะครับ และผมชอบที่ความสัมพันธ์องพวกเขาเกิดขึ้นจริงๆ ไม่ใช่เพราะการจีบกัน แต่เพราะลูกชายของเจสสิก้ากำลังฝึกเล่นเบสบอล แต่คุณแม่เช่นเธอก็ไม่ได้เก่งเรื่องกีฬานัก แล้วพอดีที่เชสผ่านมา เขาเลยรับหน้าที่ฝึกให้กับลูกของเธอ

แล้วความสัมพันธ์มันก็ก่อตัวแบบนั้นล่ะครับ ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะรักแบบหนุ่มสาวเพียงอย่างเดียว แต่มันออกแนวคนสองคนที่เคยคบกันแล้วก็ห่างกันไป และพอมาเจอกันอีกครั้ง พอมาเรียนรู้กันอีกครั้ง (ผ่านการฝึกสอนให้ลูกของเจสสิก้า) ความรู้สึกดีๆ ก็เริ่มกลับมาอีกครั้ง

แต่มันไม่ใช่แค่ความรู้สึกดีๆ เท่านั้นนะครับที่ทำให้ใจของทั้งสองค่อยๆ ประสานเข้าหากัน มันยังมีประเด็นเรื่องความรับผิดชอบ, การมองไปยังอนาคตว่า “ถ้าเราเจอคนที่จะเคียงข้างเราไปจนแก่เฒ่าแล้ว เราจะตัดสินใจอย่างไร” คือมันดูเป็นผู้ใหญ่แบบที่ผมบอกนั่นแหละ

มันไม่ใช่ความรักหวือหวา รักที่หน้าตา หรือรักเพราะ “รักนี้เต็มไปด้วยความสุข” แต่มันเป็นความรักแบบ “พร้อมร่วมทุกข์ร่วมสุขกับคนหนึ่งคน ไปจนหมดลมหายใจ” ซึ่งก็คงเพราะผมอายุใกล้หลักสี่เข้าไปทุกที เลยรู้สึกเข้าใจอะไรแบบนี้น่ะครับ

ระหว่างดูก็ย้อนนึกถึงตัวเอง… ทุกวันนี้ถ้าถามว่ารักภรรยาไหม ตอบได้เลยว่ายังรักอยู่ครับ แต่มันไม่ใช่รักแบบเมื่อตอนอายุ 20 อีกต่อไป มันเป็นอะไรที่มากกว่านั้น และ “รัก” ในตอนนี้อาจไม่สวยงาม เปล่งประกายวิ้งวับเท่าตอนนั้น ทว่ามันก็เป็น “รัก” ที่ออกแนวลายคราม+เลี่ยมทองอยู่ในที

เป็นหนังรักที่ไม่หวือหวาครับ ไม่ได้เน้นฮา ไม่ได้เน้นฟรุ้งฟริ้ง แต่ก็ไม่ได้เครียดนะครับ จริงๆ มันก็คือหนังโรแมนติกน่ะแหละ เพียงแต่โทนมันเลือกที่จะเล่าในโทนอบอุ่น โทนผู้ใหญ่ โทนที่แอบ Real นิดๆ ซึ่งหนังแนวรักที่ทำออกมาแบบนี้ก็มีไม่บ่อยเท่าไรครับ

สรุปว่าเป็นหนังรักจากค่าย Hallmark ที่ทำออกมาได้ดีครับ ดาราเล่นดี พระเอกก็หล่อสมาร์ทสมเป็นนักกีฬา นางเอกแม้จะดูอายุเยอะ แต่ก็มีความสวยสะพรั่งในแบบของตัวเอง ซึ่งถ้าว่าตรงๆ แล้วหนังอาจไม่โดนสำหรับคอหนังรักหวานๆ แต่ถ้าคุณชอบหนังรักที่มีความเป็นผู้ใหญ่ซะหน่อยล่ะก็ ผมเชื่อว่าคุณต้องชอบเร่องนี้ครับ
คะแนนความชอบ 7/10
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน