ดูหนังเรื่องนี้ด้วยอารมณ์ยินดีครับ ดีใจที่ Edgar Wright มีหนังร้อยล้านกับเขาสักที จริงๆ ก็เชียร์เขามาหลายเรื่องแล้วล่ะ เพราะชอบหนังของพี่แกทั้งนั้น ไม่ว่าจะ Shaun of the Dead, Hot Fuzz, Scott Pilgrim vs. the World และ The World’s End

หนังของ Wright มีเอกลักษณ์เฉพาะครับ ไม่ว่าจะอารมณ์ขันแสบๆ, เนื้อเรื่องที่แม้จะลงสูตรแต่บางทีก็คาดเดาไม่ได้ และหนังของเขามันจะให้อารมณ์ Retro ชวนให้เรานึกไปถึงของเก่าๆ หรือยุคเก่าๆ

อย่างเรื่องนี้ก็ชวนให้นึกถึงหนังปล้นสไตล์เก่าๆ ในยุค 70 – 80 อย่าง The Driver, Bonnie and Clyde และ The Blues Brothers ผสานด้วยเพลงเก่าๆ ที่ขนกันมาล้นจอ ซึ่งผมก็เดาอยู่แล้วล่ะครับว่าดูแล้วชอบแน่ๆ แต่ก็แค่ว่าจะชอบมากหรือชอบน้อยเท่านั้นเอง

เรื่องหลักๆ เลยก็คือ เบบี้ (Ansel Elgort) ไอ้หนุ่มนักซิ่งที่ชอบยัดหูฟัง ฟังเพลงอยู่ตลอด โดยงานของเขาก็คือขับรถให้กับแก๊งโจร ว่าง่ายๆ คือมีไว้ขับรถหนีพวกตำรวจตอนปล้นเสร็จน่ะครับ ซึ่งฝีมือการซิ่งของเบบี้ก็จัดว่า “เทพเรียกพี่” เลยทีเดียว

แต่แล้วเมื่อเขาพบกับสาวสวยอย่างเดเบอรา (Lily James) ความรู้สึกเขาก็เริ่มเปลี่ยนไป เขาชักจะอยากถอนตัว แต่ก็นั่นล่ะครับ ถนนสายโจรลองว่าเข้าแล้วย่อมออกยาก เราๆ ก็เลยต้องมาลุ้นกันว่าเบบี้จะหนีพ้นเงื้อมมือโจรคนอื่นๆ ได้ยังไง

ผมเชื่อเลยครับว่าต้องมีคนไม่แนวกับหนังเรื่องนี้ เอาเป็นว่าใครคาดหวังความเมามันส์แบบ Fast and Furious ล่ะก็ อาจต้องปรับใจครับ เพราะมันไม่ได้มันส์โม้อะไรแบบนั้น จริงที่ฉากซิ่งในเรื่องมันเร้าใจได้โล่ห์ แต่ถ้าพูดถึงเนื้อหาแล้ว มันจะออกแนวดราม่านิดๆ ผสมอารมณขันแบบแสบๆ อะไรแบบนั้นมากกว่า

สำหรับผม ความอร่อยของหนังคือ มันเป็นหนัง Crime + Music น่ะครับ แต่ละเพลงที่เบบี้ฟังมันได้ใจและชวนให้นึกถึงยุคเก่าๆ ทั้งสิ้น บางเพลงนี่แทบจะขยับเท้าตามเลย

ถ้าถามว่าผมโปรดเพลงไหนสุดก็ยกให้ Never, Never Gonna Give You Up ของ Barry White ที่เบบีั้ฟังกับบัดดี้ (Jon Hamm) ในตอนท้ายน่ะครับ คือจังหวะมันใช่มากๆ และท่อนฮุคของเพลงนี้ก็คลาสสิก+บิ้วอารมณ์สไตล์ Smooth ได้อย่างประหลาด

ดังนั้นผมจะไม่บอกว่านี่เป็นหนังมันส์ครับ แต่มันเป็น “หนังโดน” ที่เนื้อหาลงสูตรหนังโจรเก่าๆ มาพร้อมเพลงเจ๋งๆ แต่จะคนละสไตล์กับ Guardians of the Galaxy นะครับ อันนั้นเพลงเขาจะดังในวงกว้างกว่า แต่กับเรื่องนี้เพลงก็ดังเหมือนกัน ทว่าอาจจะเฉพาะกลุ่มกว่าสักหน่อย และไม่ได้ตลาดเท่า (อันนี้ผมไม่พูดถึงเรื่องดี-ไม่ดีนะครับ แค่พยายามบรรยายความแตกต่างของสไตล์เท่านั้น)

พล็อตเรื่องอาจไม่ซับซ้อน แต่ตอนท้ายบางจุดก็เดาไม่ออกเหมือนกันว่ามันจะไปยังไงต่อ ซึ่งถ้าให้พูดตรงๆ บางอย่างก็อาจจะเว่อร์ไปบ้าง ง่ายไปนิด หรือดูโลกสวยไปหน่อย ทว่ามันกลับเป็นอะไรที่กลมกล่อมในแบบของมันครับ (ยกเว้นถ้าท่านรู้สึกว่ามัน “ไม่ใช่” ตั้งแต่กลางๆ เรื่อง ก็อาจรู้สึกว่าช่วงท้ายๆ มัน “ไม่ใช่” ได้เหมือนกัน)

หนังเรื่องนี้จะเอาคำว่า “ดี-ไม่ดี” มานิยามคงไม่ได้น่ะครับ เพราะมันมีแนวทางของมัน มันมีทั้งการลงสูตรและแหกสูตร มันมีทั้งฟอร์มสดและความเชย มันมีทั้งเหตุผลและความไร้ซึ่งเหตุผล มันคือการยำน่ะครับ… เป็นการยำที่แสดงถึงสิ่งที่ผู้กำกับคิด และถ่ายทอดมันออกมาโดยมีจุดประสงค์ให้คนดูสนุกไปกับมัน… คือถ้าเราจูนกับหนังได้มันก็จะเพลินยาว แต่หากยิ่งดูแล้วยิ่งไกลห่างจากหนัง ก็จะกลายเป็นเฉยหรือไม่ชอบไป

เอาเป็นว่าสำหรับผมแล้ว ผมมีความสุขในการดูหนังเรื่องนี้ครับ จริงๆ ผมมองว่าหนังเรื่องนี้เชยนะ แต่มันเชยได้เจ๋งมาก และดาราก็น่าจดจำมาก โดยเฉพาะ Lily James ที่ฉายเสน่ห์แบบเกินร้อย เธอดูน่ารักโคตรๆ เหมือนนางเอกยุคเก่าๆ ที่แสนดี สดใส และบริสุทธิ์ 100% คือคุณจะไม่มีทางรู้สึกว่าเธอเป็นคนเลวได้เลยน่ะครับ และ James ก็ทำได้จริงๆ

ตอนออกแผ่นคงตามเก็บล่ะครับ เอามาเปิดดูเพื่อฟังเพลงก็ดี และหลายมุกนี่ผมขำกลิ้งเลยนะ อย่างมุกไมเคิล ไมเยอร์สนี่ก็หนึ่งล่ะ ไม่รู้ใครฮาไหม แต่ผมฮาแตกจริงๆ (ยิ่งเอาเพลง Neat Neat Neat มาใส่มันยิ่งใช่) และที่สำคัญคือฉบับพากย์ไทยครับ พี่จักรกฤษณ์กับพี่ปิยะมาทั้งคู่ และพี่สุภาพก็เป็น Jamie Foxx ได้สุดติ่งจริงๆ

สรุปคือผมโดนนอกโดนใน โดนไปหมดครับสำหรับเรื่องนี้
คะแนนความชอบ 8/10
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน