Trainspotting ภาคแรกถือเป็นหนังแสบระดับตำนานที่แจ้งเกิดให้กับทุกคนที่เกี่ยวข้อง ไม่ว่าจะผู้กำกับ Danny Boyle หรือดารานำอย่าง Ewan McGregor และ Robert Carlyle และทำให้คอหนังสมัยนั้นสะใจกับเรื่องราวหลุดโลกของมัน

แก่นสารสำคัญอย่างหนึ่งในภาคแรกคือ “ความไร้แก่นสาระของเหล่าตัวละคร” ครับ พวกเขาเสพยา มั่วเซ็กซ์ ใช้ชีวิตไปวันๆ แบบเอาเฮเอาฮา ซึ่งก็สะท้อนชีวิตของคนกลุ่มนี้ได้อย่างน่าสนใจ แต่ก็ต้องดูแบบใช้วิจารณญาณพอสมควรในการกลั่นกรอง “สาระสอนชีวิต” ออกมาจากมัน

สำหรับภาค 2 นี่ก็เล่าถึง 20 ปีจากภาคแรก หลังจาก เรนตัน (Ewan McGregor) หันหลังให้กับเพื่อนๆ แล้วไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ มาบัดนี้เขาก็กลับมาหาแก๊งเก่า ไม่ว่าจะ สปั๊ด (Ewen Bremner), ไซม่อน (Jonny Lee Miller) ที่แต่ละคนก็ตอบสนองการกลับมาของเรนตันต่างกันไป

และแน่นอนว่าเขาต้องเจอกับเบ็กบี้ (Carlyle) แบบไม่อาจหลีกเลี่ยง ซึ่งรายหลังนี่แค้นฝังหุ่นกับสิ่งที่เรนตันทำมากๆ ครับ ซึ่งเรื่องราวจะเป็นอย่างไรก็ชมต่อในหนังครับ

ภาคแรกคือหนังสุดขั้วที่ทำออกมาแบบสาใจ เชื่อว่าต้องมีทั้งคนชอบและเกลียดหนังเรื่องนี้ ส่วนผมออกแนวชอบครับ มันเจ๋ง มันเก๋า มันกวนดี พอมาภาคนี้ผมก็ปรับใจไว้ตั้งแต่ต้นว่ามันคงไม่บ้ากันเหมือนภาคแรกหรอก เพราะแต่ละคนก็โตๆ กันแล้วทั้งนั้น

แล้วมันก็เป็นดังคาดครับ แม้ตัวละครทั้งหลายจะมีเค้าของ “ลูกบ้า” แบบภาคแรกอยู่ แต่ทุกคนก็แก่ตัวขึ้น ผ่านชีวิตมามากขึ้น บางคนก็เริ่มตกผลึกกับชีวิต บางคนก็เริ่มเห็นทางสว่าง แต่บางคนก็ยังยึดติดกับอะไรเดิมๆ อยู่

ผมชอบที่ทั้ง 4 คาแรคเตอร์หลักมีพัฒนาการแบบ “เป็นไปได้” คือดูแล้วเชื่อว่าพวกเขาคือคนเดิมจากภาคแรกนั่นแหละ เพียงแต่อะไรๆ ในชีวิตมันหล่อหลอมพวกเขามากขึ้นจนเปลี่ยนไปบ้าง แต่ทุกคนก็ยังคงความเป็นตัวเองอยู่เสมอ

ก็ต้องบอกไว้ก่อนครับว่าใครคาดหวังความบ้าคลั่งก็ต้องปรับใจไว้ก่อน เพราะเรื่องราวมันตั้ง 20 ปีล่วงมาแล้ว แม้จะบ้าแค่ไหน แต่ประสบการณ์ชีวิตบางอย่างมันก็สอนพวกเขา และมันก็ทำหน้าที่ชะลอพวกเขาให้ “รู้จักคิด” มากขึ้น (คิดได้หรือคิดไม่ได้ก็อีกเรื่องหนึ่ง)

ดาราทุกคนเล่นได้ดีครับ ถอดวิญญาณตัวละครภาคแรกมาองค์ลงในภาคนี้ได้อย่างดี เบ็กบี้ยังบ้าอยู่, สปั๊ดก็ยังหงออยู่ ในขณะที่ เรนตันกับไซม่อนจะดูลุ่มลึกขึ้น สำหรับผมดุแค่ 4 คนนี้มาร่วมจอกันก็คุ้มแล้วครับ มันเหมือนได้เจอเพื่อนกลุ่มเดิมที่โคตรบ้ากลับมาบอกเล่าให้เราฟังว่าชีวิตเขาเป็นยังไงกันบ้างแล้ว

ถ้าพูดถึงความลงตัวหรือ “ความสุด” ของภาคนี้ก็อาจสู้ภาคแรกไม่ได้ครับ แต่ผมว่าก็ไม่ผิดหวังนะ หนังสานต่อเรื่องราวได้อย่างดี ถือเป็นภาคต่อที่ทำได้ดีเลยล่ะครับ และสำหรับผมแล้ว ผมชอบบทสรุปของแต่ละคนนะ ทุกคนล้วนได้อยู่ในจุดที่เหมาะควร และแต่ละคนก็ได้ “ค้นพบตัวเอง” แต่จะมากหรือน้อยก็แล้วแต่กรรมของแต่ละคน

Boyle ทำได้อีกครั้งครับ จริงๆ ผมว่าแค่ทำภาคต่อให้ออกมาในระดับนี้ได้นี่ก็เก่งแล้วนะ เพราะมันไม่ได้ต่อแค่เรื่องราว แต่มันต่อถึงอารมณ์ ต่อถึงพัฒนาการ มันเป็นเนื้อเดียวกับภาคแรก แม้หลายๆ อย่างจะดูเปลี่ยนไปก็ตาม แต่มันสามารถรับไม้ต่อจากภาคแรกได้อย่างพอดีทีเดียว

ผมอยากให้แฟนๆ ภาคแรกตามมาดูภาคนี้ครับ แล้วลองแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันดู สำหรับผมแล้วผมชอบครับ ส่วนใครไม่เคยดูมาก่อนก็แนะนำให้หาภาคแรกมาดูแล้วค่อยต่อด้วยภาค 2 ครับ ท่านจะได้อรรถรสครบถ้วน และท่านอาจเจอหนังในดวงใจเพิ่มอีกเรื่อง (หรือไม่ก็เกลียดจนไม่อยากดูภาค 2 เลยก็ได้ 5555)
คะแนความชอบ 7/10
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน