ระยะหลังมานั่งนึกๆ ว่าหนังแบบไหนที่จะโดนใจเราหลังดูจบ ก็ตระหนักได้ว่ามีอยู่ 2 จำพวกใหญ่ๆ ครับ ได้แก่ พวกแรก “ดีต่อใจ” ที่ดูแล้วอิ่มเอมเปรมปรีดิ์ ดูแล้วได้สารอาหารทางใจไปใช้ในการดำเนินชีวิตต่อ รวมถึงได้แง่คิดดีๆ ไว้ใช้เป็นทางออกยามชีวิตเกิดปัญหา

อีกจำพวกคือ “สาแกใจ” คือดูแล้วโดน ถึงรส เข้มในแบบของมัน หนังกลุ่มนี้อาจห่างจากคำว่า “ดีต่อใจ” แบบสิ้นเชิง ดูแล้วไม่ได้รู้สึกเกิดพลังในการใช้ชีวิต ดีไม่ดีบางเรื่องทำให้รู้สึกว่าโลกนี้โหดอีกต่างหาก แต่ตัวหนังมันมีพลัง จนพลังที่ว่าแผ่ซ่านมาจับใจเราได้

Nocturnal Animals อยู่ในจำพวกหลังครับ เพราะมันไม่ใช่หนังโลกสวย แต่มันคือหนังที่เอาแง่มุมในโลกมาสะท้อนให้เราเห็น ให้เราคิด ให้เราผวา และให้เรารู้สึกสะเทือนใจ เพราะแม้มันจะเป็นหนัง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าในชีวิตจริงและโลกจริงที่เราอาศัยอยู่นี้ มันมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ตลอด

ซูซาน มอร์โรว์ (Amy Adams) ได้รับต้นฉบับนิยายเล่มใหม่ที่อดีตสามีของเธอเขียนขึ้น และเธอก็อ่านมัน… มันคือนิยายระทึกขวัญว่าด้วยครอบครัวที่ประกอบด้วยพ่อ (Jake Gyllenhaal), แม่ (Isla Fisher) และลูก (Ellie Bamber) ต้องเผชิญกับเรื่องไม่คาดฝันระหว่างเดินทางบนถนนสายหนึ่ง

ผมไม่เล่าอะไรมากกว่านี้แล้วครับ รู้คร่าวๆ แค่นี้พอ เพราะความสนุกของหนังเรื่องนี้ก็เหมือนการอ่านนิยายระทึกขวัญดีๆ สักเล่ม ที่มันจะสนุกกว่าหากเราเปิดอ่านอย่างตั้งใจไปทีละหน้า ค่อยๆ ซึมซับไปกับเรื่องราวและอารมณ์ของตัวละคร ค่อยๆ ให้ผู้เขียนนำพาเราไปสู่แต่ละบทของเรื่องราว

หนังมาพร้อมองค์ประกอบที่เจ๋งมากๆ เริ่มจากบรรยากาศของหนังที่มีเอกลักษณ์มากๆ ไม่ว่าฉากหรืออารมณ์มันดูแปลกตา ที่น่าสังเกตคือในฉากที่เป็นชีวิตคนในโลกจริงๆ มันจะมีกลิ่นอาย “ความเหนือจริง” เจืออยู่ตลอด มันดูฟุ้งๆ ฝันๆ เซอร์เรียลๆ แต่ในทางกลับกัน พอถึงฉากที่เล่าถึงเรื่องในนิยาย มันกลับดูจริงจัง เต็มไปด้วยเลือดเนื้อ และไร้ซึ่งความฟุ้งฝันใดๆ

การเล่าเรื่องเป็นอะไรที่จับใจมากครับ หนังค่อยๆ เล่าเรื่องไปทีละนิด แต่เต็มไปด้วยความน่าติดตาม มันชวนให้เราอยากรู้ว่าเรื่องมันจะไปทางไหนต่อ ตัวละครจะเจอกับเหตุการณ์ใดต่อ แม้จริงๆ แล้วเราจะพอเดาได้ก็เถอะว่าเรื่องราวต่อไปจะเป็นยังไง และมันจะจบลงตรงไหน แต่ด้วยฉาก ด้วยอารมณ์ ด้วยการแสดง และด้วยการทิ้งปม+วางปม+คลายปม มันมีจังหวะที่พอเหมาะพอดีในการกระตุ้นต่อมอยากรู้ของคนดูให้ทำงานต่อไปเรื่อยๆ

อยากเอ่ยชม Tom Ford เลยครับ เขากำกับเรื่องนี้และดัดแปลงบทมาจากนิยายของ Austin Wright ผู้ล่วงลับ ซึ่งถือว่าทำหน้าที่ได้ยอดเยี่ยมมาก เขาสามารถคุมหนังได้อยู่หมัด คุมทั้งฉาก ทั้งโทน ทั้งอารมณ์ ทั้งความอาร์ท อีกทั้งการเล่าเรื่อง ซึ่งบอกได้เลยว่าถือมือไม่แม่นพอ หนังมีโอกาสจะเละเอาได้ง่ายๆ ทีเดียว

แน่นอนว่าอึกหนึ่งพลังสำคัญมากๆ ของหนังคือการแสดงครับ ทุกคนเล่นได้ดีจริงๆ เริ่มจาก Adams ที่เล่นเรื่องไหนก็ถึงใจเรื่องนั้น โดยเฉพาะการแสดงอารมณ์นี่เป็นอะไรที่ได้ใจมากๆ ครับ เพราะส่วนใหญ่ในหนังเธอจะต้องแสดงออกผ่านท่าทาง สีหน้า บางจังหวะก็ผ่านทางลมหายใจ คือถ้าเจ๊เขาไม่เจ๋งจริงก็คงทำไม่ได้ขนาดนี้หรอกครับ

Gyllenhaal ก็เหมือนกันครับ ขานี้เล่นได้ลื่นอยู่แล้วกับบทหนักๆ เครียดๆ แบบนี้, ส่วนบทของ Fisher ถ้าจะว่าไปแล้วมีไม่เยอะ แต่ก็ถือเป็นบทที่มีนัยสำคัญทีเดียวครับ แต่รายที่ได้ใจผมเยอะหน่อยก็คือ Michael Shannon ที่มีบทบาทใน เรื่องราวส่วนของนิยาย การแสดงออกของพี่เขาก็จัดว่าทรงพลังไม่แพ้ Adams เลยครับ แม้จะขึ้นจอน้อยกว่า แต่พลังเยอะไม่แพ้กัน (จัดว่าคู่ควรแล้วที่ได้ชิงออสการ์จากบทนี้)

ผมชอบมากเวลาตัวละครนี้กระแอม, เยื้องย่าง หรือใช้ภาษากายเพื่อทำอะไรสักอย่าง มันทั้งเท่ห์ ทั้งเก๋า และแสดงตัวตนกับความคิดของตัวละครนี้ไปในเวลาเดียวกัน และยังมี Aaron Taylor-Johnson ที่มาดของเขาดูกวน ร้าย และอันตรายแบบน่าขยะแขยง คือมันดูน่ากลัว น่ารังเกียจ แต่เขาก็สามารถคุมลิมิตการแสดงออกของบทนี้ได้พอเหมาะ แม้จะดูน่าหมั่นไส้ (และอาจจะน่าทำปืนลั่นใส่) แต่ก็ไม่ถึงขั้นทำให้คนดูรำคาญจนทนไม่ไหว (นี่ก็ได้ลูกโลกทองคำไปแบบเหมาะสมเช่นกัน)

เป็นหนังที่ทำได้ถึงรสจริงๆ ครับ ได้ทั้งรสดราม่า, รสระทึกขวัญ บางฉากบางตอนก็มีรสหวานๆ โรแมนซ์ๆ ทั้งหมดผสมรวมกันได้แบบกลมกล่อม และเทคนิคการเล่าเรื่องก็น่าจดจำมากๆ หนังเล่าสลับระหว่างเรื่องในนิยายกับเรื่องชีวิตจริงได้พอเหมาะมากๆ เอาเป็นว่าถ้าให้สรุปล่ะก็ หนังเรื่องนี้ผมแนะนำเลยครับ
คะแนนความชอบ 7.5/10
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน