จากนิยายลึกลับระทึกขวัญเรื่องดังสู่หนังจอเงินครับ พล็อตที่ควรรู้ก็มีแค่ว่า เรเชล (Emily Blunt) คือหญิงสาวที่ยังคงอยู่ในภาวะซึมเศร้าหลังจากต้องแยกทางกับคนรัก เธอค่อนข้างโทรมจนคนรอบตัวสัมผัสได้

สิ่งที่เธอทำทุกวันก็คือนั่งรถไฟไปทำงานแล้วก็มองออกไปนอกหน้าต่าง ซึ่งระหว่างทางเธอก็จะมองไปที่บ้านหลังหนึ่งที่มีสาวสวยนามว่าเมแกน (Haley Bennett) อาศัยอยู่กับแฟนหนุ่ม (Luke Evans)

ซึ่งเรเชลก็มองไปที่นั่นทุกวันเป็นกิจวัตรครับ จนกระทั่งวันหนึ่งการมองผ่านหน้าต่างของเธอก็นำไปสู่เหตุระทึกที่อาจนำเธอไปสู่อันตรายครั้งใหญ่ในชีวิต… ที่เหลือสามารถติดต่อตามได้ในหนังเลยนะครับ

หนังชวนให้นึกถึง Rear Window อยู่เหมือนกันครับ ตัวเอกมองไปที่ไหนสักแห่งซ้ำเดิมจนเห็นสิ่งผิดสังเกต แล้วก็หมกมุ่นกับมัน ผสมด้วยอารมณ์ระทึกและลึกลับ ซึ่งถ้าถามว่าหนังทำออกมาดีไหม ก็ถือว่าดีในระดับหนึ่งครับ ซึ่งความดีความชอบก็ต้องยกให้หลายอย่างประกอบกัน

อย่างแรกที่จัดว่าดีมากคือทีมดาราครับ ทุกคนแสดงได้ดีและน่าจดจำ เริ่มจาก Blunt ในบทเรเชลที่ทำให้คนดูเชื่อจริงๆ ว่าเธอซึมเศร้า ดูไปนี่รู้สีกสงสารเธอในหลายๆ ครั้งเลยครับ เพราะมันไม่ใช่แค่ความทรมานใจนะ แต่มันคือความเจ็บแบบซึมลึก บวกด้วยความรู้สึกว่าตนเองไร้ค่าและไร้จุดหมาย ดูเป็นผู้หญิงที่น่าสงสารมากๆ คนหนึ่งเลยล่ะครับ

คนเด่นต่อมาผมยกให้ Bennett สาวสวยเสน่ห์แรงอีกคนที่จริงๆ เธอเล่นหนังดีเสมอนะ บทที่เธอได้รับก็มักมาในสไตลคล้ายๆ กัน เป็นผู้หญิงที่ดูอ่อนโยนและอ่อนแอ เจือด้วยอดีตบางอย่างที่ยังคาอยู่ในใจ ซึ่งเธอก็แสดงได้สมบททีเดียว เอาแค่แววตาก็รู้เลยว่าตัวละครนี้มีอะไรในใจแน่นอน

ส่วน Rebecca Ferguson ในบทแอนนา ตัวละครหญิงอีกคนในเรื่องที่มีบทบาทไม่น้อยกว่า 2 คนแรก เธอก็แสดงได้ดีครับ เพียงแต่อาจไม่เด่นเท่า Blunt กับ Bennett แต่เธอก็ถือเป็นส่วนเสริมที่เพิ่มความเข้มให้กับหนังได้ดี

ยังมี Justin Theroux ในบทคนรักเก่าของเรเชลและ Luke Evans ในบทสก็อต แฟนของเมแกน ทั้งสองคนนี้ถือว่าเล่นได้เหมาะตามที่บทเปิดโอกาสให้ ซึ่งดูๆ ไปเหมือนจะไม่เด่นนะครับ แต่ก็ถือเป็นจิ๊กซอว์ที่สำคัญต่อเรื่องราวมากๆ เหมือนกัน

มันคือหนังระทึกซ่อนเงื่อนครับ มีหักมุมบ้าง มีตื่นเต้นชวนฉงนบ้าง ซึ่งโดยรวมแล้วก็ทำได้น่าติดตามดี ปมก็มีทิ้งให้เราสนใจใคร่รู้อยู่เป็นพักๆ เพียงแต่บางจังหวะมันอาจเดินเรื่องช้าไปบ้าง หรือการเร่งการบีบคั้นในบางจุดยังไม่ถึงขั้นพีคบ้าง เลยทำให้หนังอาจจะยังไม่สุดๆ ในแบบที่ควรจะเป็น แต่กระนั้นก็ถือว่าทำออกมาในข่ายดีจนน่าพอใจครับ

คนรับหน้าที่กำกับก็คือ Tate Taylor แห่ง The Help และ Get on Up ซึ่งโดยรวมแล้วเรื่องนี้ยังไม่เด็ดเท่า 2 เรื่องนั้นครับ แต่กระนั้นมันก็ดูได้เรื่อยๆ ไม่ถึงกับน่าเบื่อ (ยกเว้นคนไม่ชอบหนังตามปมที่เดินเรื่องไม่เร็วหรือไม่ถึงกับระทึกอะไรมาก ก็อาจมองว่าหนังเรื่องนี้อืดได้)

แต่ผมชอบสารที่หนังพยายามสื่อครับ นั่นคือหนังบอกให้เราเชื่อมั่นในตนให้ดีๆ และบอกให้เราอย่ามัวโทษตัวเองยามที่ทำอะไรล้มเหลวไม่ว่าจะเรื่องชีวิต ความรัก หรือหน้าที่การงานก็ตาม เพราะการจมอยู่กับความผิดพลาดนานเกินไปรังแต่จะทำให้เราอ่อนพลังในการใช้ชีวิต

ประเด็นสำคัญคือชีวิตน่ะเป็นของเราครับ หากเรามัวแต่หาข้ออ้างที่จะไม่สู้เพื่อตนเอง เอาแต่ปล่อยให้จิตใจไร้แรงเดินต่อ มันก็เท่ากับเรากำลังตายผ่อนส่งทางใจ ยิ่งเวลาผ่านไปเราจะยิ่งเหลือเรี่ยวแรงที่จะลุกขึ้นน้อยลง

เราเกิดมาแล้วน่ะครับ หากเราไม่ใช่ชีวิตให้เกิดคุณค่า เราเองนั่นแหละที่จะต้องเสียใจ หรือการยอมให้คนอื่นเป็นฝ่ายมากดหัวหรือกำหนดคุณค่าของเรามากเกินไปก็เท่ากับเราไม่ให้เกียรติชีวิตตนเอง เพราะไม่ควรจะมีใครมากดขี่เราได้หากเราไม่ยินยอม (และขณะเดียวกันเราก็ไม่ควรจะไปกดขี่ชาวบ้านด้วยเหมือนกัน)

การยอมคือการบั่นทอนสิทธิ์ที่จะใช้ชีวิตของตน… การยอมคือสิ่งที่ขวางเราไม่ให้พบเจอกับความสุขที่เราพึงได้รับ.. แล้วเราจะทำแบบนั้นกับตนเองไปทำไม? จริงไหมครับ

โดยรวมถือเป็นหนังระทึกขวัญซ่อนเงื่อนอีกเรื่องที่ทำได้น่าพอใจครับ ดาราดี น่าติดตาม องค์ประกอบหลายอย่างชวนให้คิดถึง Gone Girl และ Mystic River เพียงแต่ความลงตัวอาจไม่มากถึงระดับนั้น แต่ก็จัดเป็นหนัง Thriller ที่น่าดูอีกเรื่องครับ
คะแนนความชอบ 7/10
รีวิวโดย ขุนหมื่นแสนสะท้าน